Ik heb even terug gekeken en het is ruim anderhalf jaar geleden dat we elkaar hebben gesproken.
Nu zouden we kunnen miepen over ál die afwezige uren, al die momenten van de baby -die inmiddels fors dreumes is- die ik niet heb gedeeld, of natuurlijk alle ontwikkelingen rond de 4-jarige die we angstig dicht bij de borst hebben gehouden (tip van de sluier, nog steeds te gek).
Maar nee, beste volgers, ik ken jullie beter dan dat en weet dat jullie niet over zulke kleinigheidjes vallen. Sterker nog, ik denk dat jullie het met mij eens zijn dat één van mijn jeugdidolen, Bijbelse Jozef, en ik op dit moment veel gemeen hebben.
Niet over dat veelkleurige jasje, wel rondom die zeven magere jaren.
Want die zijn wel aangebroken.
(meer…)
Het gezamenlijk trauma en waarom we dit niet door mogen geven aan onze kinderen
Er moet een hoop ellende de wereld uit. Corona, mensen die “saaie bedoeling” zeggen waar toch echt “bedoening” gebezigd dient te worden, vloggers die alles beginnen met “Heyyy Guysssssssssssss” en restaurants die niet duidelijk op hun menu zetten vegan te zijn waardoor je een halfuur aan het zoeken bent naar de vleesoptie.
Maar het belangrijkst van alles;
ons gezamenlijk trauma moet eindigen. We mogen dit niet meer doorgeven aan onze kinderen.
(meer…)
Wat ik de komende tijd ein-de-lijk kan gaan doen (en jij ook!)
Ik zou een zoveelste bericht kunnen schrijven over de stupiditeit van hamsteren, over hoe het virus het slechtste of juist het goede in mensen boven brengt. Ik zou Gers Pardoel kunnen aanhalen en dan net doen alsof er mensen zijn die hem serieus nemen en dan dus heel hysterisch doorgaan over zijn verantwoordelijkheid, of ik zou tips kunnen geven over hoe je de verspreiding verder voorkomt.
Doe ik allemaal niet, is al zat gedaan.
Dus we focussen ons vandaag gewoon op mijn favoriete onderwerp;
ikzelf.
(meer…)
Nog 3 weken te gaan; een update
“Is ze er nog wel?”
“Doet ze het nog?”
“Is ze stiekem een groots schrijfster geworden die haar trouwe fans in de steek heeft gelaten?”
Nee joh! Ik ben gewoon hartstikke zwanger en had weinig inspiratie!
Maar zo 3 weken voordat de dame zich aandient leek het me niet meer dan eerlijk toch even een update te geven;
(meer…)
Hip Hip Hurray; baby nummer twee is on it’s way!
Ja!
Eindelijk zal de wereld wederom verblijd worden met zo’n zelfgekleid exemplaar van man en mij; nummer 1 is immers leuk gelukt. Vooruit, hij praat nóg steeds niet en ook dat leren lopen ging niet erg vlot, maar dat gooien we maar op beginnersfoutjes; als de tweede een minstens zo zonnig karakter krijgt zijn we gelukkig.
Vanzelfsprekend neem ik jullie graag mee in alle overpeinzingen die er aan vooraf gingen.
5 jaar samen; de waarheid over man.
5….5…..VIJF jaar samen zijn we. Officieel één januari, officieus sinds begin december. Nu weten we allemaal dat ik er een bijzonder genoegen uit haal hem in mijn schrijven neer te zetten als half lulletje rozenwater, half emotieloze bruut.
De dagelijkse waarheid ligt vanzelfsprekend iets meer in het midden -maar leest ook minder lekker weg-, dus ik denk dat het nu dan echt tijd is voor “De waarheid over man; vijf jaar samengevat in afgewogen herinneringen die in mijn geval altijd alleen maar op de waarheid berusten”.
Het is een wat lange titel ja, maar agh, dat verdient hij ook wel.
(meer…)
De Salsa’ende Zumba’er
“Dus het ligt zeker zéker weten niet aan overgewicht??”
Hoopvol keek ik de dokter aan. Alles, alles liever dan de zó gehate S. Binnensmonds had ik al heel hard gevloekt toen ze naar aanleiding van de gewrichtsklachten weer de gevreesde S had aangeroerd, en nu restte me niets anders dan haar licht te smeken het toch op overgewicht te gooien; afvallen is een eitje in vergelijking met immers.
“Zeker weten. Je moet echt gaan sporten.”
(meer…)
De verwarrende werkelijkheid van Huizenjacht op SBS6
We wonen fijn. Heus. En als mijn huwelijk, mijn vriendengroep en mijn familiebanden mij lief zijn blijven we hier de komende tien jaar wonen en laat ik het woord “verhuizing” nooit meer vallen….Het had immers nogal wat voeten in aarde. Dat weerhoudt mij er echter niet van dagelijks even de nieuwe aanwas op Funda te aanschouwen, mijn televisie standaard op “Fine Living” af te stemmen én mijzelf dagelijks om vijf uur op de bank te nestelen voor het hoogtepunt van mijn dag;
Huizenjacht op SBS6.
Maar wel een bijzonder verwarrend hoogtepunt.
(meer…)
Wat ik allemaal wel en niet deed in mijn eerste jaar als moeder.
Over ongeveer drie weken is het zo ver; hij wordt één. Ik zeg ongeveer, want ik weet nooit precies hoe oud hij nu is. Uiteraard wel wanneer hij jarig is, geen zorgen, dus ik denk dat mijn berekening klopt.
Ongeveer.
Nu heb ik uiteraard oneindig veel geleerd en gedaan in zo’n eerste bijna jaar, en aangezien ik denk dat vélen mij als voorbeeldmoeder zullen zien zal ik mijn geheimen niet voor me houden.
(meer…)
STOP met het liken van ranzige pimple popping posts
Maandagmorgen. De wekker gaat en in de zalige vijf minuten die volgen, waarbij ik nog niet uit bed hoef te springen omdat ik te laat dreig te komen, besluit ik slaapdronken wat door Facebook te scrollen.
Pimple popping extreme staat er met grote letters boven de foto’s die één van mijn Facebookvrienden heeft geliked. Vol walging kijk ik naar de twee afbeeldingen, waar op de één een gigantische bult te zien is en op foto twee…nouja, de inhoud zeg maar.
Misselijk leg ik mijn telefoon weg.
(meer…)
De relbejaarden bij André Rieu
Er zijn een hoop dingen die mensen waarschijnlijk nooit van mij zullen begrijpen. Het feit dat ik Pulp Fiction een overgewaardeerde flutfilm vind maar the Naked Gun reeks dan weer tot de beste van de wereld vind behoren achtten bepaalde mensen gekmakend bijvoorbeeld. Nog veel meer vragen roept het echter op dat beste vriendin en ik graag naar André Rieu gaan.
Dat vind ik dan weer heel gek.
(meer…)
Het jaloersmakende verval van Robbie Williams
11 jaar geleden toog ik één dag voor mijn negentiende verjaardag naar de Arena voor een concert. Niet zomaar een concert, mind you, maar van the one and only Robster; Robbie Williams. Het was het gedroomde spektakel van een man in zijn hoogtijdagen en hét entertainmentconcert van de eeuw.
Wilde ik best nog wel eens zien.
(meer…)
Hoe ik langzaam transformeer in een yoga-koningin.
Mijn beste vriendin en ik zijn in heel wat dingen heel verschillend. Zo kan zij bijvoorbeeld koken en is ze letterlijk en figuurlijk een opgeruimd type, eigenschappen waar het mij nogal aan ontbreekt. Daarentegen heb ik weer een gigantische fantasie waardoor ik graag de meest geweldige uitstapjes en activiteiten voor ons verzin, die we dan weer niet uitvoeren.
Onze grootste overeenkomst is namelijk dat we vooral erg lui zijn.
(meer…)
Hoe de politie mij teleurstelde
Dat ik een verdediger ben van de politie is geen geheim; ik draag ze een warm hart toe, en niet alleen omdat mijn vader er één is. Jarenlang roeptoeterde ik om het hardst op verjaardagen dat aangifte doen áltijd zin heeft als iemand weer eens beweerde “dat het toch geen nut had”.
“Jij houdt die glijdende schaal van de samenleving in stand door geen aangifte te doen!”, riep ik om het hardst.
Maar van die woorden moet ik terugkomen.
(meer…)
De man die niet weet hoe ik mijn thee drink
Hij had een kater.
Niet zomaar een kater, maar een ware vrijgezellenfeest kater. Zo één waarbij hij om 5 uur ‘s nachts stomdronken mijn kamer binnenstommelde (“ik hou sjjjoooooveel van je schatzzzjjjeeeee”) en een dag waarbij hij vanaf 10 uur in de ochtend voor hoopje zijn bed uit moest komen omdat ik wegging met een vriendin.
Het was niet zijn beste dag.
(meer…)
De terugkeer van de bodywarmer
Hoewel ik inmiddels bijna dertig (30!!!!) ben kijk ik nog steeds vaak….ok altijd, naar reality tv. Buiten dat het je kennis laat maken met de mooiste kanten van de mens (neem de parels der toevoeging aan de mensheid zoals je ze in alle “Help, mijn man…” series voorbij ziet komen) blijf ik ook nog eens op de hoogte van de laatste trends. Zo blijkt het bijvoorbeeld helemaal hip te zijn om naar Boer zoekt vrouw te schrijven ook al vind je de boer in kwestie schijnbaar niet eens leuk, zodat je alsnog na een paar weken vanzelf afhaakt (omdat je toch maar wel tegen het slachten van koeien bent, om maar iets te noemen) en nog belangrijker;
weet ik nu ook dat de bodywarmer weer terug is.
(meer…)
Het laat-me-gewoon-met-rust-register
Kent u ze nog? De jongens en meisjes die op willekeurig welk plein van willekeurig welke stad staan om je aan te spreken met teksten als “vind jij kanker ook zo naar?” en andere open deuren.
Donateurwervers.
Énorm irritant als je het mij vraagt, maar agh; al slalommend wist ik ze wel te ontwijken zo voor de mediamarkt, en anders volstond een vriendelijk knikje en een “nee dank je”.
Tot we verhuisden.
(meer…)
Wat ik had kunnen leren van the Undateables
“En….???” Ik keek hem verwachtingsvol aan; “hebben we nu een relatie?”
Mijn crush schoof ongemakkelijk heen en weer.
“Euhhh…ja. Ja dat is goed.”
Ik was zestien, en hopeloos verliefd. Hij was dat zeker niet, maar had me -vermoedelijk uit verveling- toch meegenomen naar de film, waarna we -vermoedelijk omdat dat nu eenmaal is wat je doet als je een jaar of 16 bent- zoenden; voor mij het startschot van een relatie in al mijn 16-jarige naïviteit. Twee weken later werd ik voor de eerste én enige keer in mijn leven gedumpt (via de telefoon. Ik kan het de arme jongen nauwelijks kwalijk nemen, ik was inmiddels op het punt beland dat ik hem smsjes als “ik hou zovéééééééééééél van je” stuurde). Hij leerde ongetwijfeld de les dat het niet handig is je in een relatie te laten pushen, ik leerde de algemene omgangsvormen in relatieland; na één date heb je geen relatie.
(meer…)
Waarom ik toch weer terug ben op Facebook
Zo’n zes maanden geleden was het dieptepunt in mijn Facebookdagen bereikt; ik wist meer van het leven van oud klasgenootjes die ik al geen 10 jaar meer had gezien, dan van sommige van mijn vriendinnen -die heel wijs nooit Facebook hadden genomen. Het was klaar, schlüss, finito; de banden tussen Facebook en mijzelf werden rücksichtslos verbroken, mijn account verwijderd. Het leverde me een hoop rust op.
Voor een dag of drie.
(meer…)
To smoke or not to smoke…thát is the question.
Nu de uitgerekende datum met sprongen naderbij komt lijkt er maar één vraag te zijn die iedereen, inclusief mijzelf, bezig houdt. Tuurlijk; de opvoeding leert ons eerst wat beleefdheidsvragen te stellen, maar als we die dan gehad hebben (een jongetje, alles al in huis, thuisbevalling, zie er niet tegen op) komt dat allesoverheersend vraagstuk;
Ga je weer roken?
(meer…)
Tips voor de debiel die ook hoogzwanger besluit te verhuizen
Verhuizen als je hoogzwanger bent; ik raad het niemand aan. Het is ons gelukt, we wonen sinds een week in ons paleisje (wat ik gewoon heel grappig vind om te zeggen omdat het zo’n verschrikkelijke hoerenbenaming is voor een huis…gewoon een huis) zonder dat we elkaar de hersens in hebben geslagen en with a little help from our friends maar jeetje…dat was best pittig.
Mocht je je nu tóch denken dat ik vooral een aansteller ben, het best meevalt en je dus ook die sprong gaat wagen heb ik wat tips voor je;
(meer…)
Open brief aan president Trump en zijn eigenlijk-val-je-best-wel-mee-syndroom
Lieve meneer Trump,
Allereerst; gefeliciteerd. Het is u gelukt, en hóe. Eigenlijk wilde ik vannacht opblijven om alles te zien, maar ik ben nogal zwanger. Dat betekent dat je iedere avond om half 10 huilend naar bed gaat, om er vervolgens nog 15 keer uit te mogen om te plassen. Tijdens deze bezoekjes checkte ik iedere keer weer mijn telefoon; zou het?? En inderdaad; you did it. You made it.
Maar ik heb u al heel lang door.
(meer…)
De zitvensterbank op Zuid
Het moet zo’n drie maanden geleden zijn geweest dat vriend en ik poetsten alsof ons leven ervan afhing; mijn appartementje op Zuid diende klaar gestoomd te worden voor de taxatie. Gezamenlijk liepen we het huis vlak voor de komst van de taxateur nog eens door; wat moesten we niet vergeten te vermelden?
“De vloerverwarming, die stond niet in het eerste taxatierapport!” gilde ik enthousiast. Vriend knikte wild mee. “En de balkonvloer, die is opnieuw gestort!” juichte vriend. We schreven alles fanatiek op.
“oja, de zitvensterbank! Die stond ook niet in het rapport toen ik het kocht” jubelde ik door.
Vriend keek me verbaasd aan; “zitvensterbank? Die is toch helemaal niet boeiend?”.
Ik keek hem nog veel verbaasder aan; het was immers met afstand het meest boeiende item van het hele huis.
(meer…)
Onderhandelingen en handdoekhaakjes van €20
Vriend en ik blijken lousy onderhandelaren te zijn, getuige onze kunsten bij de aankoop van de badkamer.
We schoven wat heen en weer toen we de totaalprijs hoorden, knikten een beetje en schraapten al onze moed bij elkaar.
“goh, das wel een hoop geld heh”
*oorverdovende stilte van de kant van de verkoper*
“ja inderdaad…ik weet niet of we dat kunnen betalen”
*opgetrokken wenkbrauw van de kant van de verkoper*
“ja, misschien moeten we verder kijk…”
*zuchtend* “u krijgt er ook nog voor €300 aan accessoiresbonnen bij, alleen uit te geven in deze winkel”
“ok…..ja dat is ook best een goede deal toch?!”
(meer…)
Hoe een klein Chineesje in huis ons leven weer goed maakte
Het zal nog geen maand geleden zijn geweest dat ik nog vol trots kon verkondigen weinig last te ondervinden van mijn hormonen (op een enkele uitbarsting in de Ikea na). Those days are over. Inmiddels breng ik mijn dagen huilend door, begin ik gesprekken met vriend doorgaans met de zin “je houdt niet meer van me heh??” om vervolgens een stortvloed van verwijten waaruit zou blijken dat dat zo is over hem heen te kotsen en ben ik maar helemaal gestopt met slapen, omdat juist midden in de nacht blijkt dat nadenken over alles wat er mis kan gaan in mijn leven het best werkt.
Top dus.
(meer…)
Shit; we kunnen niet (gezond) koken.
Een aantal dingen horen volgens mijn ouders bij “een goede opvoeding”. Zo waren we verplicht zo snel mogelijk na onze achttiende verjaardag ons rijbewijs te halen, hadden we buiten de zwemdiploma’s ook brevetten van de reddingsbrigade, en moesten we -of we nu wilden of niet- één jaar op kookles, zo rond de leeftijd van tien jaar.
Helaas heeft het helemaal niets opgeleverd.
(meer…)
Pleidooi van een Zeikende Zwangere voor Zittenblijvers
Het was de dinsdag dat het kwik al om acht uur in de ochtend was gestegen boven de 25 graden en de scholen bovendien weer waren begonnen. Ik stapte de metro in die helemaal gevuld was; niet het soort gevuld waarbij de perverts onder de mede-reizigers enthousiast tegen je aan kunnen gaan rijden, maar wel zodanig dat er nergens meer een vrij plaatsje te bekennen was. Rechts van me waren de groene rijen stoelen tegenover elkaar opgesteld, waardoor je nooit helemaal weet waar je naar moet kijken zonder dat het lijkt alsof je met je overbuurman flirt. Zoekend keek ik om me heen, waarbij een tiental paar ogen de mijne vond, iets afzakte naar mijn buik….en snel weer wegkeek.
Ik zette mijn tas maar neer en nestelde me staand in een hoek. Het was duidelijk dat niemand op zou gaan staan.
(meer…)
Een uniek hypochondrisch sneeuwvlokje
Hoewel ik voor de buitenwereld zonder énige twijfel overkom als de stabiliteit zelve, is de waarheid iets gecompliceerder. Op sommige gebieden in mijn leven ben ik inderdaad vrij stabiel; ik zal nooit met geld leren omgaan en mijn koken zal nooit boven de 5,5 uitkomen, zoals vriend me vandaag nog fijntjes vertelde (“komop schat, je weet zelf toch ook wel dat het doorgaans niet te eten is als je iets nieuws probeert?”). Op andere gebieden kan ik helaas -don’t be shocked- ietwat instabiel zijn. Bijvoorbeeld als het op mijn lichaam aankomt.
Wellicht dat ik een ietwat hypochondrische inslag heb.
(meer…)