Sinds ongeveer mijn vijftiende gooi ik zo’n één keer per maand mijn hele leven om. Niet een, of misschien twee aspecten van mijn leven; neenee, alles moet rucksichtsloss helemaal anders. Zo heb ik nooit alleen geprobeerd te stoppen met roken; daarbij wilde ik ook direct afvallen en dus starten met sporten en gezond eten. Ik heb nooit een klein deel van mijn huis veranderd of aangepast; het moest altijd direct met nieuw behang, vloer, meubels en nouja, eigenlijk het liefst gewoon een heel nieuw huis. Dat die veranderingen altijd maar ongeveer een week duurden of ergens halfafgemaakt eindigden vind ik nog steeds bijzonder.
De afgelopen week ben ik ziek geweest. Zo’n lelijke griep, waarbij er ook gewoon niets meer aan je aantrekkelijkheid te doen is en je je er maar bij neer moet leggen dat er blijkbaar standaard een snottebel naar beneden loopt. Moederziel alleen was ik hele dagen, want de rest van de wereld schijnt toch wel redelijk door te draaien ook al neem ik er geen deel aan. Ik had dus tijd te over om na te denken, wat onomkeerbaar Grote Veranderingen in gang zet.
Al langere tijd irriteert het me namelijk ma-te-loos dat ik altijd de dooddoener “druk” antwoord op de vraag hoe het met me gaat. Nu ben ik nooit een ster geweest in het maken van keuzes, dus helemaal uit de lucht vallen komt het niet, maar sinds ik een stressvolle-altijd-aan-het-rennen baan heb blijk ik de overgebleven energie bijzonder slecht te verdelen in mijn vrije tijd.
Ik besloot dan ook op een snotvolle morgen dat het tijd werd voor lijstjes. Ellenlange lijstjes.
Wat geeft me energie?
Wat brengt me niets?
Wat kost me energie?
Terwijl ik alles aan het neerpennen was voelde ik me heel zweef, heel zen, helemaal in touch met mijn diepste zelf; ik was bijna in staat de straat op te gaan om wierook te kopen, tot ik me bedacht dat ik daarvoor een BH aan moest trekken.
Vriend kwam thuis, en in plaats van een hoopje ellende op de bank trof hij een vrouw die een ware presentatie had voorbereid;
De grote levensverandering 10.8.
Want voortaan, zo vertelde ik hem, gaan we het helemaal anders doen (ik betrek immers graag anderen in mijn grote levensverandering).
We gaan gezond eten, weekboodschappen doen, geen chips meer, geen bezorgmaaltijden.
We gaan eens niet hele weekenden al drie maanden van tevoren inplannen, maar we gaan ook niet helemaal niets doen, daar word ik immers ook onrustig van.
Ik ging eens goed kijken naar de hele vriendinnenbups die ik het liefst allemaal wekelijks zie maar wat eigenlijk niet te doen is.
Ik ga sporten.
ik/we/ik/we/ik/we/ik/we/ik/we
Het ging ongeveer een halfuur zo door, en vriend stond het allemaal wat lullig aan te horen in de woonkamer met zijn jas nog aan; Grote Levensveranderingen kunnen immers niet wachten op zoiets futiels als je jas uittrekken.
We zijn nu bijna een week verder en ik hou alles verbazingwekkend goed vol. Vooruit; die bezorgmaaltijd afgelopen zondag was niet helemaal gepland, maar dat was om te vieren dat ik het al vier volle dagen zo goed deed allemaal, oja en de hometrainer heb ik ook nog niet aangeraakt, maar dat komt, echt waar, misschien vandaag zelfs wel. De volgende keer dat je me vraagt hoe het met me gaat zal ik dus niet meer “drukdrukdruk” antwoorden, maar zal ik met een zalvende glimlach mijn hand op de jouwe leggen en antwoorden dat mijn chakra goed in balans is “en hoe is het met jou…echt?”.
Ik kan niet wachten.
