Gister werd ik weer door zo’n gevoel overvallen. Ik stond bij de bushalte na een werkdag te wachten, toen er aan de andere kant van de weg een vrouw overstak. Niet zomaar een vrouw, een Dame. Ze moet van mijn leeftijd zijn geweest, maar had ook weer dat leeftijdsloze wat alle Dames lijken te hebben, dus echt inschatten is lastig. Hoge hakken, chique jurkje, gelakte nagels, perfect haar; alles klopte aan haar. Mijn alombekende gevoel kroop boven; ik wil haar zijn.
Ik heb het geprobeerd. Echt. Toen ik een jaar of 13 was kocht ik mijn eerste paar hakken; afschuwelijke hoerenlaarzen maar mét flinke hak, dus helemaal hip. Op een vrijdagavond trok ik ze dan ook vol goede moed aan naar de schooldisco, er vast van overtuigd dat dit mijn eerste stappen in de wereld van de dames zouden worden. Al zeker een uur had ik dan ook al rondgestrompeld, me ondertussen afvragend hoe andere dames dat toch deden, toen mijn beste vriendin me toch maar de suggestie deed ze uit te trekken; blijkbaar vóelde ik me niet alleen als een kleuter in de veel te grote schoenen van haar moeder, zo zag het er ook uit. Aangezien mijn humeur er ook niet beter van werd moest ik haar gelijk geven en werden de hakken diezelfde avond nog aan de wilgen gehangen. Daar ging mijn droom.
Nu zijn het natuurlijk niet alleen de hakken die de dame maken, kwam ik al snel achter. Minstens zo belangrijk is de make-up, sieraden, nagellak, haarverf en alle andere uiterlijkheden. Maar daar blijk je weer doorzettingsvermogen voor te moeten hebben, en daar heeft nog nooit iemand me van kunnen beschuldigen. Natuurlijk, zo eens in de drie maanden lak ik weer vol goede moed mijn nagels, alleen maar om erachter te komen dat ik 1 laag opbrengen eigenlijk al teveel werk vind, laat staan drie. Het gevolg is dan ook dat mijn nagels er al na 2 dagen niet meer uitzien, waarna ik weer drie weken wacht om alles eraf te halen; geen succes. Diezelfde luiheid en gebrek aan doorzettingsvermogen is ook te zien aan mijn haar, waar dat hippe kapsel ongeveer 2 weken standhoudt waarna ik na 3 maanden weer eens bedenk het te verven omdat de uitgroei nu toch wel pijnlijk begint te worden. Al jaren houdt ik mij ook aan een strikt regime van in de zomer en in de winter 1 páár schoenen te kopen, hoef je zo weinig na te denken in de ochtend, en de make-up in wordt enkel opgebracht om de vragen over mijn extreme bleekheid te voorkomen (néé ik ben niet ziek, já ik verbrand heel snel). Last but not least zal dat net iets te Rotterdamse accent me waarschijnlijk ook niet helpen, mocht ik er toch een keer in zijn geheel voor gaan; een vrouw de spreekt als een havenwerker tijdens dienst zal immers snel door de mand vallen.
Zuchtend keek ik de Dame dan ook na bij de bushalte. Ik zal haar nooit worden bedacht ik me wederom, terwijl ik mijn eigen panty inspecteerde om te zien of de gaatjes erin al groter waren geworden om ze vervolgens met mijn jurkje proberen te bedekken.
Want jurkjes draag ik dan weer wel vaak, maar stiekem alleen maar omdat dat na een joggingbroek het beste alternatief is om zo relaxed mogelijk de dag door te komen; sommige mensen zullen het nooit leren.
Reacties zijn gesloten.