De iPhone en de stappenteller

Er was een tijd in mijn leven waarbij de rekeningen werden betaald, waarna ik linea recta al mijn geld uitgaf aan de groots mogelijke onzin -zonder er ook maar een seconde over na te denken. De duurste jurkjes, de meest luxe etentjes, avondjes uit; alles kon, alles zonder enige overweging. Hartstikke leuk, zo’n impulsief randje, tot je na een week op droog brood moet leven om de overige drie weken door te komen. Tijd voor volwassenheid.

Niet dat dat volwassene vanzelf kwam; vriend bleek erg bekwaam met financiën te zijn, waardoor de verdeling in taken vrij helder is; ik zeur om dure vakanties en spullen, vriend zegt nee. Lekker duidelijk. Het vrij te besteden bedrag wat er na het betalen van de rekeningen, sparen en alle potjes overblijft wordt keurig in tweeën gedeeld en als zijnde zakgeld overgemaakt. Weinig kans op schade zo en agh, het went. Dat ik dan alsnog in impulsieve buien flink wat schade aan kan brengen bleek helaas de afgelopen 24 uur.

“Schaaaaaaaaatjeeeeeeeeeee”, blerde ik gisteravond vanaf de bank naar de computerkamer, waar vriend één of ander spel met een vriend aan het spelen was, “weet je wat ik al zolang wwiiiiiihiiiiilllll???”
“nou???”
“Een activity tracker, hartstikke handig, en dan loop ik 10.000 stappen per dag en dat is heel gezond en dan leef ik langer en dat vind jij fijn en ik wil het al zo laaahaaaanggggg en het is maar €80!”
Ik heb al een tijd geleden geleerd dat zo snel mogelijk zoveel mogelijk zeggen het geheim is van deze onderhandelingen.
“ok, helft zakgeld, helft gezamenlijk, bestel maar”
“Dankje!……..oooooh er is een véél betere die is €120, ook goed toch? Doe ik die”
*hoop overleg over het computerspel*
“jaja, is goed schat”

Vérrukt liep ik vanmiddag naar de Coolblue, in mijn nopjes met zulke vernuftige onderhandel skills. Terwijl ik het kekke polsbandje oplaadde haalde ik mijn collega’s over er ook één te kopen, dan konden we zo leuk wedstrijdjes wie de meeste stappen zet tegen elkaar houden. Nadat de band opgeladen was klapte ik hem om -hij stond me net zo fantastisch als in mijn fantasieën- om vervolgens te synchroniseren met de app die ik zojuist op mijn Iphone 4 had gezet….en te synchroniseren….en te synchroniseren.
Niks.
In al mijn enthousiasme, impulsiviteit, hoe je het ook wilt noemen, had ik geen seconde opgelet wélke telefoon je eigenlijk nodig had. Ik ging er gewoon vanuit dat de telefoon die ik de dag ervoor van mijn vriendin had gekregen (“hier, ik heb nog een bijna nieuwe voor je, kan je die brakke van jou eens wegdoen”) perfect zou werken.

En dan zit je dus, met je kekke-stappen-tellende-klote-armband die het mooi niet doet met dat pré historische telefoontje van je. Vriendinnen werden geappt, maar niemand bleek het juiste model in de kast te hebben liggen. Vooruit, ik zal niet liegen; één vriendin had hem wel degelijk thuis liggen, maar dan moest ik wel even wachten tot ze hem had opgezocht, later deze avond aangezien ze nu nog naast me op de bank zat.
Not on my watch. Vriend zojuist naar Feyenoord, biertje op, perfecte moment om te appen.

“Hai lief! Ik zag dus dat de iPhone 5 maar 19 euro per maand is, en dat is maar een tientje meer ofzo dan nu en dan hoef ik de komende twee jaar geen telefoon meer en dan doet mijn armband het gewoon en dan zou ik echt heel erg blij zijn en gelukkig en natuurlijk gezond, dus zal ik die maar gewoon bestellen nu?”
“is goed schat”.

Ik ben dat meisje wat een nieuwe iPhone heeft gekocht zodat haar stappenteller het doet.

Delen