Er is een doorbraak.
Na ruim zes jaar is er ein-de-lijk een doorbraak in onze relatie en woorden kunnen niet uitdrukken hoe gelukkig ik daar over ben.
Maar ik zal het toch proberen.
Man heeft een hoop goede kwaliteiten. Zo wordt hij niet chagrijnig als zijn favoriete voetbalclub verliest, wil hij altijd rijden als we op vakantie gaan en kan hij heel goed zware dingen tillen. Hij heeft ook een aantal slechte eigenschappen hoor; hij kan nog wel eens denken dat hij de maatschappelijk werker van zijn vrouw is (“ik heb het gevoel dat…”) nuttigt zijn taart het liefst net voor we gaan eten en….
is niet jaloers.
Nooit.
Man is het type dat met gemak door de foto-albums van mij en ex bladert en dan opmerkt “hey, hier staat hij er leuk op!”. Man giechelt als ik iemand aanwijs in de kroeg waar ik ooit mee gedate heb en lacht om het hardst mee bij verhalen van vrienden of familie over exen.
Ik ben….anders.
Ik haat bij voorbaat al iedere vrouw met dezelfde voornaam als één van de exen van man, heb ooit in een woeste bui alle brieven en kaartjes weggegooid van diezelfde schrijfgrage types (heel dramatisch, hij haalde zijn schouders er over op) en krijg al hartkloppingen bij het idéé dat iemand een leuke herinnering aan één van hen wil delen, laat stáán man.
Daarom zal ik de voorliefde voor de rugzak nooit begrijpen.
Toen ex en ik bijna 8 jaar geleden uit elkaar gingen pakten we het voortvarend aan; een dag na de break-up gingen we vakkundig het huis door; wat kon gaan, wat moest blijven en wie kreeg wat? De Jesus Christ Superstar poster ging naar mij, de tv naar hem, dus alles was goed geregeld.
En toch eindigde ik met de rugzak; een gigantisch blauw ding met 3 vakken van Eastpak die ik tijdens relatie met ex al afschuwelijk had gevonden. Ik stel me zo voor dat hij nog van de middelbare schooltijd was overgebleven en hoewel ex hem graag meesleepte op weekenden weg wist ik hem op een bepaald punt toch naar de kast te verbannen.
Schijnbaar had ik hem echter zo goed verstopt dat hij ook in mijn nieuwe huis eindigde, waar man na anderhalf jaar zijn intrede deed.
“Heyyyyyy, wat is dit?? Lekker tassie!”
“Oh ja, die was van mijn ex. Lelijk ding heh? Moest ik nog weggooien.”
“Weggooien?? Welnee! Mooi juist joh, kan ik goed gebruiken!”
En zo geschiedde.
Was het de dwaze verliefdheid van het moment wat hem niet toen direct stopte? Wat me wederom in de val van de tas deed lopen? We zullen het nooit weten.
Ie-de-re dag heeft hij sindsdien de tas meegesleept. Ie-de-re dag weer een confrontatie voor mij met het feit dat ik ooit een man heb gedate die een bizar slechte tassensmaak had rond zijn zestiende.
Iedere dag weer de confrontatie dat ik schijnbaar nog steeds een voorliefde heb voor mannen met een bizar slechte tassensmaak, maar dan in hun dertiger jaren.
Het deerde man helemaal niks dat de tas ooit een andere eigenaar had gehad -één die in het verleden zíjn vrouw bepotelde!- zelfs al herinnerde ik hem daar meerdere malen per week aan.
Zou hij het niet bizar vinden, als ik de achtergelaten hakken van een ex voortaan iedere dag zou dragen? Een jas? Een BH?
Nee, dat zou hij niet, zo liet hij weten.
Hij droeg de tas met trots.
Ie-de-re dag.
“Ik heb een nieuwe tas voor je gekocht”.
Ik hield het bruine, hippe Eastpakmodel omhoog en zwaaide hem heen en weer. Ik wist niet precies óf een tas een goede hoek had, maar ik probeerde hem in alle macht te vinden; alles om man te verleiden de nieuwe tas te proberen en de ex-tas te laten voor wat het was.
Met ingehouden adem keek ik hem aan terwijl man langzaam opkeek van zijn telefoon.
“leuk ding, wil ik!”
Dat was het.
Zo simpel was het geweest.
Al die jaren was het niet eens in me opgekomen gewoon een nieuwe te kopen, omdat ik stilletjes wachtte tot hij er vanzelf afstand van zou doen, wat niet gebeurde, of tot hij kapot zou gaan wat -zo weten we allemaal- NOOIT zal gebeuren bij items waar je dit juist van zou willen.
Alsof ik zelf toch ook nog afscheid moest nemen van de laatste man met slechte tassensmaak in mijn leven, die nu is veranderd in een man met dezelfde tassensmaak als zijn vrouw.
En de tas?
Ex, mocht je dit lezen; ik stuur hem met liefde op.
En anders gaat hij na 13 jaar in mijn leven te zijn geweest toch echt de prullenbak in.
