“Wat ben je aan het dooeeehooeeen?”, brult vriend, terwijl hij zijn hoofd om de hoek van de woonkamer steekt. Alsof ik zojuist ben betrapt op het kijken van grannyporn klap ik mijn laptop dicht, ondertussen iets murmelend over tv kijken. Vriend trekt zijn wenkbrauw op, en ik kan het hem niet kwalijk nemen als ik zie dat het één of ander dierenartsprogram is; ik háát dieren. Zuchtend klap ik mijn laptop weer open; het is tijd om open kaart te spelen.
“Ik ben er net achter dat ik met mijn laptop ook best leuke selfies kan maken, en nu ben ik bezig de perfecte look te creëren” spuug ik vallend over mijn woorden uit, terwijl ik ondertussen vooral bezig ben met de vraag hoe ik dit níet laat klinken alsof er een 13-jarig meisje bezit van me heeft genomen. Er is geen ontkomen meer aan;
Ik ben een Slet. Een Stiekeme Selfie Slet.
16 januari 2011, zo vertelt Google me, is de term selfie voor het eerst gebruikt op Instagram. Zoals we allemaal weten kunnen we het dan wel een mijlpaal noemen en de foto’s-gemaakt-met-gestrekte-arm-en getuitte-lipjes-zonder-onderkin vlogen je om de oren. Belachelijk, spruwde ik met mijn vriendinnen; wat is er nou leuker én mooier dan spontane foto’s-of wat dan in onze wereld voor spontaan doorging; op een feestje dronken om elkaars nek hangen terwijl iemand twintig foto’s maakte waar dan de beste van uit werd gekozen- te maken? Hartstikke kek. Al die jaren wist ik me dan ook te verzetten tegen de uit een rare hoek gemaakte profielfoto’s; ik hield het lekker puur natuur.
Tot ik vorig jaar een nieuw kapsel had, en de inmiddels naar het selfiekamp gedeserteerde vriendinnen smeekten om een duidelijke foto. Vooruit.
In de badkamer nam ik mijn telefoon ter hand, en oefende ik mijn zwoelste blik. Best leuk. Ik klikte een paar keer, en toen een paar keer meer. Na een grondige inspectie besloot ik dat mijn make-uploze gezicht niet eerste-keer waardig was. Snel smeerde ik alles vol, plus een extra laagje mascara; als we dan toch bezig waren. Na nog eens duizend klikken was ik tevreden en stuurde ik mijn ontmaagding de wereld over. Ik voelde me extatisch.
Sindsdien kan ik het niet laten. Als een ware stiekemerd ga ik door het leven, nog steeds afkeurende geluiden makend als ik in de wachtkamer van de dokter zit en het pubermeisje tegenover me de telefoon uit de tas haalt voor een snelle uiterlijk-update naar vriendinnen; doe het dan op de wc, zoals mensen als ik die er niet voor uitkomen doen. Goede haircut? Selfietime. Make-up perfect gelukt? Bring out the camera. Met vriend op een romantische get-together? Double-selfie-time! Bijzonder weinig doe ik met die foto’s; ik bekijk ze eens kritisch en verwijder ze vervolgens allemaal, enkel ene Kim K. schijnt immers echt weg te kunnen komen met al die zelfverheerlijking.
Tot die bewuste maandagavond dat ik betrapt werd tijdens mijn private praktijken. Het was immers tijd voor een nieuwe profielfoto, zo had ik besloten, en daar moest tijd voor worden uitgetrokken. 2 uur om precies te zijn, waarbij ik als een wezenloos naar de camera van de laptop glimlachte als ware het Brad Pitt. Na al die noeste arbeid en een uiterst strenge selectie mocht vriend kiezen tussen mijn met bloed-zweet-en-tranen samengestelde top 3.
“ze zien er allemaal zo raar uit”
“….”
“ja gewoon, kijk nou, zo glimlach je toch nooit”
“…”
“nouja als ik echt moet kiez..”
“LAAT MAAR! IK APP DIE MEIDEN WEL!”
Die dag koos ik er geen één.
Maar de week erna kon ik het niet laten. Met mijn telefoon, die toch net de leukere filtertjes heeft, voerde ik een gehele shoot uit na het douchen. Er werd druk geflirt met de deurpost die ik maar als referentie aanhield voor mijn blik-op-oneindig-maar-wat-een-zwoele-glimlach-look. Tevreden veranderde ik mijn foto na uren twijfelen, om vervolgens de likes af te wachten die ik verwelkomde als lang verloren kinderen. Ik ben een volleerd selfie-slet die inmiddels naar het level “pro” is gegaan; volgens vriend was het een van de spontaanste foto’s die die ooit van me heeft gezien…met dank aan de deurpost.
Reacties zijn gesloten.