De Zweefteef

7 maart 20152 februari 2016 INSOMNIAC Alle berichten, Persoonlijk

We kennen ze allemaal; die ene kennis/vriend/buurman/familielid die zo verschrikkelijk spiritueel is dat het bijna is alsof diegene zweeft in plaats van loopt. Die ene persoon, man of vrouw, die geen zin kan uitspreken zonder het woord chakra/mantra/aura/of-wat-voor-onbegrijpelijke-jibberisch-dan-ook te gebruiken. Ik heb dan misschien wel het geluk ze niet in mijn vriendenkring te hebben, als collega wel. En dat is misschien nog wel irritanter.

Neem nu vrijdag. Dé dag in de week dat ik niet geconfronteerd wil worden met werk. Vooruit, de andere dagen mag ik dan misschien ook niet floreren in een keiharde arbeidsethos, maar de vrijdag besteed ik specifiek het liefst aan héél hard net doen alsof ik werk, terwijl ik ondertussen eigenlijk gewoon het volgende weekendje weg aan het plannen ben. Ook deze vrijdag was het niet anders; al surfend over het internet plande ik een weekendje weg naar Barcelona, waarbij ik vele culturele hoogstandjes inspecteerde die ik vermoedelijk nooit in het echt zal zien omdat ik de plaatselijke terrasjes altijd net iets interessanter blijk te vinden. Precies toen kwam die ene mail binnen waar ik echt iets mee moest doen. Niet zomaar iets; ik moest ook nog eerst een afweging van keuzes maken vóórdat ik iets kon doen. Terwijl ik hardop aan het nadenken was over dat opgedrongen Salomonsoordeel keek de Zweefteef van de afdeling mijn kant op. Omgeven door haar heilzame thee, verkwikkende salade en geestoppepende mandala’s sprak ze me toe; “je moet doen wat je gevoel zegt”.
Het probleem met mijn gevoel is echter dat dat over heel veel dingen wat kan zeggen; over mijn kledingkeuze van die dag, mijn avondeten, mijn vriendinnen, zelfs over mijn partner. Maar mijn gevoel heeft werkelijk nog nóóit wat losgelaten over mijn werk. Ik kon het dan ook niet laten op te merken dat mijn gevoel me vooral zei “nu naar huis te gaan, een joggingbroek aan te trekken en me in bed te omringen met alcohol en sigaretten terwijl ik me volstop met hamburgers en chips”.
Niet het goede antwoord, getuige de trillende onderlip van Zweefteef.

Het probleem met zweefteven is namelijk dat ze over het algemeen ook nog eens extreem gevoelig zijn, al noemen ze dat zelf dan weer hoogsensitief geloof ik. Gelukkig zag ik mijn fout direct in want natuurlijk; buiten dat ze met periodes zéér irritant is, is ze vooral ook heel lief en de eerste die aanbiedt iets met een handhealing te doen als je last van je rug hebt, of je de nieuwste kruiden aan te raden als je slecht hebt geslapen. Ik nam dan ook een diepe zucht, sloot mijn ogen voor een paar seconden en deed ze toen weer open. “ja, ik denk dat ik er nu inderdaad uit ben” sprak ik overtuigend, ondertussen nog steeds geen flauw benul wat te doen.
Zweefteef gaf me een glimlach van oor tot oor, nam een slok van haar heilzame thee en boog zich met haar kleurpotloden over weer een nieuwe geestoppepende mandalatekening waar mijn nichtje van drie jaloers op zou worden;
dat niet willen werken op vrijdag blijken we gemeen te hebben.