Kent u ze nog? De jongens en meisjes die op willekeurig welk plein van willekeurig welke stad staan om je aan te spreken met teksten als “vind jij kanker ook zo naar?” en andere open deuren.
Donateurwervers.
Énorm irritant als je het mij vraagt, maar agh; al slalommend wist ik ze wel te ontwijken zo voor de mediamarkt, en anders volstond een vriendelijk knikje en een “nee dank je”.
Tot we verhuisden.
Want wellicht zijn mijn ervaringen helemaal niet nieuw of uniek en vinden ze al jaren plaats, maar heb ik het altijd weten te ontwijken door in slechte wijken en bijbehorende flats te gaan wonen. Ik was dan ook op geen enkele manier voorbereid die dinsdagavond, een maand of 3 geleden, waarbij de deurbel ging, vriend opendeed, en er een giechelig meisje voor de deur stond.
Het giechelige meisje stak direct van wal;
“Vind u kou ook zo vervelend?” Nu was het op dat moment ook -10, dus vriend keek wat ongemakkelijk om zich heen, zich afvragend of ze onderdak zocht.
“euh, ja?”
“Goh, de bootvluchtelingen in Griekenland ook! en die…..”
Ik zal jullie de rest van het verhaal besparen, dat kennen jullie vast, en ook de jaloerse opmerkingen die ik achteraf plaatste (de hormomen…allemaal hormonen…) toen vriend zich over liet halen de komende 6 maanden een vast bedrag per maand te doneren. Ging namelijk heel makkelijk allemaal, zo vertelde hij, alles kon zo “hups” op de iPad worden ingevoerd….
“ja schat, net als bij die wervers op straat heh”
Hij was even stil.
“Ja…inderdaad…maar nee zeggen is zo toch iets lastiger”.
En dat blijkt; sinds het meisje zijn we denk ik op een regenboogkleurige lijst met gouden randjes terecht gekomen en hebben we bijna wekelijks een hip uitziende jongen of meisje van tussen de 16 en 20 mét iPad aan de deur en uiteenlopende vragen over de meest gruwelijke ziektes of omstandigheden. Allemaal met hetzelfde doel; ons maandelijks een vast bedrag over te laten maken.
En dat begint behoorlijk vervelend te worden.
Kan je ze op straat nog half negeren, dat gaat wat lastig als je de deur al hebt open gedaan. Bovendien neemt zo’n jongen of meisje maar zelden genoegen met een “nee, dank je” -daar heeft het draaiboek ze best op getraind, en die bonus moet gehaald worden- en komt dus de”u heeft niet eens mijn verhaal gehoord!” om door te gaan met het showen van de gruwelijke foto’s van dierenleed. Werd ik later wat lomper (“ik zei toch al nee??”) krijg je ook nog een halve snauw terug met een “pfff, ok, dan niet zeg”.
Allemaal aan mijn eigen voordeur, die ik toch nog netjes opendoe ook al is mijn eten net bezorgd of ligt mijn kind eindelijk te slapen en waar de “nee stickertjes” schijnbaar niet gelden voor goede doelen.
Ik ben he-le-maal klaar met de agressieve benadering van de goede doelen voor het regelen van donateurs. Já, ik snap dat er geld moet komen voor al die onderzoeken, en já, aan vrijwillige collectanten geef ik met alle liefde mijn geld als er eens per jaar wordt gecollecteerd. Verder wil ik graag zelf bepalen aan wie ik wel en niet mijn geld geef en stel ik het zeker niet op prijs dat ik na de debiele retorische vragen van 20-jarige jongens van de energiemaatschappijen (“Hallo! Betaalt u graag teveel voor dingen??”) nu ook al donateurwervers moet gaan wegsturen bij de deur.
Dus; ik pleit allereerst voor het stoppen van colportage door goede doelen (want ja, dat is dit gewoon) en anders voor het laat-me-gewoon-met-rust-register. Moet te doen zijn toch?
Dan weet ik weer ouderwets zeker dat als er wordt aangebeld het de bezorger van mijn maaltijd is.
