Ik ben de koningin van het grote kop in het zand steken. Hoewel ik best wel weet waar die kiloknaller op mijn bord vandaan komt, kies ik er bewust voor de sneue filmpjes niet te kijken en mijn wereldverbeterende vriendin snel af te kappen als ze erover begint; ik ben nu eenmaal weg van iedere dag een stuk (goedkoop) vlees op mijn bord. Hetzelfde geldt voor kleding, getuige mijn strooptocht door de Primark vandaag.
€60 heb ik uitgegeven. Daarvoor heb ik 2 paar schoenen, 3 vesten, 2 jurkjes, 1 shirt, 1 zonnebril en 3 panty’s. Ik ben niet compleet achterlijk als het op het nieuws aankomt; de labeltjes aan de binnenkant van de kledingstukken vertellen me allemaal dat het in China is gemaakt. Of het door van die bebloede kinderhandjes aan elkaar genaaid is? Vast niet, een grote keten als Primark zal gok ik altijd proberen te voorkomen daarmee geassocieerd te worden. Maar het produceren van zoveel kledingstukken voor zo weinig geld zal niet helemaal koosjer gebeuren; het uurloon zal om te janken zijn en de werktijden niet om naar huis te schrijven. Alles voor mijn goedkope vestje zullen we maar zeggen.
En dat is in deze tijd niet erg geaccepteerd. Het is een stuk beter om bewust met alles om je heen bezig te zijn; in de eerste plaats jezelf, maar dus ook vooral je eten, je kleding en al je gebruiksproducten. En dat roept een heel nieuw gevoel bij me op; het schuldgevoel om het ontbreken van mijn schuldgevoel. Want begrijp me niet verkeerd; ik ontloop dat gevoel zeer bewust. Ik zap alle documentaires door en als er iets voorbij komt op Facebook weet ik niet hoe snel ik verder moet scrollen tot ik weer bij het nieuws over pasgeboren eendjes uitkom op de pagina van LINDA magazine (wat me eigenlijk ook geen drol interesseert). De drie seconden die ik besteed aan het nadenken over waar en hoe het vandaan komt worden doorgaans doorbroken door een complimentje over het leuke jurkje, waarna ik met een brede grijns concludeer dat het écht een goede koop is geweest. En ik hou de werkgelegenheid ook in China aan de gang toch? Peinzend kijk ik naar mijn tas, in de hoop dat er iets komt. Als ik maar lang genoeg denk aan nare omstandigheden moet er toch iets komen? Niks, alleen een zelfvoldaan gevoel van zoveel goede aankopen.
De rush van het goedkoop inslaan van een halve garderobe blijkt genoeg voor mij om alle bezwaren die ik niet eens onderzocht heb opzij te zetten, dat de kwaliteit niet bepaald hoog in het vaandel staat zal me weinig deren zolang de prijs ernaar is. Dat mijn eigen argumenten daarvoor kant noch wal slaan weet ik zelf diep van binnen ook wel, dus vandaar ook het goede voornemen van het komende jaar; ik ga toch maar eens een documentaire kijken. Kan ik me pas écht schuldig gaan voelen als ik toch schuimbekkend mijn mandje volwerp in de kiloknallende winkels.
19 gedachten over “Het schuldgevoel om het ontbrekende schuldgevoel”
Reacties zijn gesloten.