Ja!
Eindelijk zal de wereld wederom verblijd worden met zo’n zelfgekleid exemplaar van man en mij; nummer 1 is immers leuk gelukt. Vooruit, hij praat nóg steeds niet en ook dat leren lopen ging niet erg vlot, maar dat gooien we maar op beginnersfoutjes; als de tweede een minstens zo zonnig karakter krijgt zijn we gelukkig.
Vanzelfsprekend neem ik jullie graag mee in alle overpeinzingen die er aan vooraf gingen.
– Want er was immers een tijd, zo net na de bevalling tot zeker zes maanden later, dat ik ervan o-ver-tuigd was dat mijn lichaam nooit meer overgenomen zou worden door zo’n klein propje mens. Aan mijn lijf geen polonaise meer, laat staan dat gedoe met niet kunnen plassen net na een bevalling; dat lot moet niet getart worden, en de zegeningen geteld, zo oreerde ik wijs aan eenieder die het horen wilde.
Maar toen begonnen de hormonen van voor af aan…
– want zodra spruitje 1 de leeftijd van “ligt niet meer lekker op de arm” bereikte besloot ik dat ik NUNUNUNUNUNUNUNUNUNU een spruitje 2 wilde maken. Man besloot van niet en gaf me een strakke datum mee vanaf wanneer die dan verwelkomd zou mogen worden, wetend dat strakke data stellen het enige is wat helpt als ik in een NUNUNUNUNUNUNUNU bui ben
– En daar zat ik dan, 12 weken na de door man vastgestelde datum. Spruit 1 zat in bad en besloot te bezien of hij er 20 liter water in één keer tegelijk uit kon gooien, terwijl ik enkel verliefd kon staren naar de test in mijn handen -onderwijl maar alvast vriendinnen append-.
Man kon wachten wat mij betreft; had hij bij mij ook gedaan.
– Ook nu is het niet geheel zonder kwaaltjes; de overweldigende moeheid kan ik me niet herinneren van de eerste zwangerschap. Heeft ook zijn voordelen; ineens kan ik iedere avond om half 8 al naar bed om de 12 uur rond te slapen tot de volgende ochtend. Heerlijk.
-Maar uiteraard werken de hormonen ook goed door. Daardoor heb ik inmiddels al afgedwongen dat ik man zijn kamer volledig mag re-decoraten (“Moet jij daar straks bevallen of ik vriend??!!”) heb ik al minimaal €1000 uitgegeven ivm niet gedane andere uitgaven (dat niet roken en niet drinken scheelt immers een hoop geld!) en natuurlijk zo’n 37 onverklaarbare huilbuien gehad.
– Volgens man ben ik echter véél beter te doen dan bij spruit 1, en wat mij betreft was ik toen al een halve heilige dus als je het zo bekijkt mag hij in zijn handjes knijpen (en me een héél groot cadeau geven).
Maar tot die tijd ben ik vooral héél erg trots op hem; hij is ditmaal ook gestopt met roken.
– Oja, ik zie er nu al uit alsof ik zwanger ben van een drieling, of in ieder geval minimaal zes maanden onderweg. Weet ik zelf ook wel, dus zullen we dat commentaar lekker voor ons houden als we me zien? Thanxxxxxx!
3 down, 6 to go!
