Dat ik een verdediger ben van de politie is geen geheim; ik draag ze een warm hart toe, en niet alleen omdat mijn vader er één is. Jarenlang roeptoeterde ik om het hardst op verjaardagen dat aangifte doen áltijd zin heeft als iemand weer eens beweerde “dat het toch geen nut had”.
“Jij houdt die glijdende schaal van de samenleving in stand door geen aangifte te doen!”, riep ik om het hardst.
Maar van die woorden moet ik terugkomen.
Koningsdag 2017. Hoopje uit logeren, vriend en ik alle tijd van de wereld om van God los te gaan. Deden we dan ook vol overgave, en na een middag en avond in de kroeg besloten we ons jaarlijkse bezoek aan het Holland Casino in Rotterdam te brengen. Het bleek een goede avond te blijven en vooral vriend had een hoop succes aan de roulettetafel. Dat moest gevierd worden met een enthousiaste knuffel toen hij op een stoel plaatsnam. Zo enthousiast dat zijn iPhone uit zijn zak viel. Door de euforie, de alcohol, of een combinatie hiervan hadden we niets in de gaten en liepen we vrolijk weg. De man achter ons klaarblijkelijk wel; die trok een sprint naar de telefoon, stak hem in zijn zak en verdween de nacht in.
Uiteraard weet ik dat niet omdat we het zelf allemaal zo goed in de gaten hadden, maar omdat er in het Holland Casino ongeveer 300 camera’s hangen en alles dus op band staat. Nog een voordeel aan zo’n plek; ze weten alles van je en hebben zelfs een scan van je paspoort.
Appeltje eitje dus, zo dachten we toen ik eenmaal aangifte van ontvreemding had gedaan de volgende dag. Het Holland Casino had de beelden al veilig gesteld voor ons en gaf aan de persoonlijke gegevens met liefde te delen met de politie zodra hierom verzocht werd.
Wat had ik precies verwacht?
Geen rechercheteam van 20 man om de zaak van de verduisterde telefoon van één of andere dronken lor op te lossen. Sterker nog; ik verwachtte niets anders dan een lange wachttijd van waarschijnlijk maanden, omdat dit soort zaken logischerwijs nauwelijks prioriteit hebben. Nee, mijn verwachting was simpelweg dat er op een dag een agent naar zou kijken, de beelden en gegevens op zou vragen en de droeftoeter er dus niet mee weg zou komen. Die iPhone zijn we kwijt en van een kale kip kan je niet plukken (laten we wel wezen, het zijn zelden de rijkbedeelden die dit flikken), maar een stukje gerechtigheid, ja, daar had ik wel op gerekend.
Niet dus.
“De politie kan uw zaak nu niet in behandeling nemen. De aanpak van andere misdrijven krijgt voorrang.” Dat is de brief van twee kantjes, samengevat in de twee letterlijke zinnen die er in staan. Nu ben ik vrij positief ingesteld en dacht ik nog dat er dan over een paar maanden naar gekeken zou worden, maar nee; de heren en dames politie in mijn directe omgeving verzekerden me dat dit de politie-geheimtaal is voor “sorry, te druk, je zaak gaat niet meer opgepakt worden tenzij je nu een lange klachtenprocedure gaat starten”.
En dat vind ik zeer teleurstellend.
Daar zit je dan met je aangifte van vermoedelijk de makkelijkste zaak van de wereld inclusief camerabeelden en een scan van zijn paspoort. Waardeloos zo blijkt en bij dezen dan ook een hartelijke felicitatie aan de dader; zelfs in het Holland Casino kom je dus weg met dit soort dingen.
Begrijp ik dat juist dit een gevolg is van de bezuinigingen die bij de politie worden gedaan?
Ja natuurlijk.
Begrijp ik ook dat de mankracht die er is wordt ingezet voor zaken die er daadwerkelijk toe doen, zoals mishandelingen e.d.?
Ja, ook dat begrijp ik.
Maar ik hoop dat vooral het bestuur politie ook goed begrijpt dat mijn vertrouwen in aangifte doen naar punt nihil is gedaald. Want het meest frustrerende van dit alles? Er is geen alternatief. Het is niet zo dat ik nu kan zeggen “ok politie, jullie niet, dan ga ik wel naar een andere organisatie!”. Nee, jullie, en jullie alleen, krijgen logischerwijs de gegevens van het Holland Casino en kunnen samen met het rechtssysteem actie ondernemen. Wij?
Niks, tenzij we inderdaad besluiten de klachtenprocedure nu op te starten, wat naar alle waarschijnlijkheid exact hetzelfde resultaat oplevert; niks.
De enige conclusie die ik hieruit heb kunnen trekken is dat ik er al die jaren naast zat met mijn verwijten richting anderen; die glijdende schaal rondom aangiftes en daders die ermee wegkomen wordt door de politie zélf in stand gehouden.
