Hoe een klein Chineesje in huis ons leven weer goed maakte

Het zal nog geen maand geleden zijn geweest dat ik nog vol trots kon verkondigen weinig last te ondervinden van mijn hormonen (op een enkele uitbarsting in de Ikea na). Those days are over. Inmiddels breng ik mijn dagen huilend door, begin ik gesprekken met vriend doorgaans met de zin “je houdt niet meer van me heh??” om vervolgens een stortvloed van verwijten waaruit zou blijken dat dat zo is over hem heen te kotsen en ben ik maar helemaal gestopt met slapen, omdat juist midden in de nacht blijkt dat nadenken over alles wat er mis kan gaan in mijn leven het best werkt.
Top dus.

Het was dan ook afgelopen week dat vriend bij huilbui nummer 83 van die dag ook niet meer zo goed wist hoe te reageren.
“Wil je anders wat kopen? Dat is fijn toch, iets kopen? Iets heel duurs, doe maar gewoon joh, ga je straks op internet iets heel duurs uitkiezen”. De paniek in zijn ogen was onmiskenbaar; een man in nood, die die avond eens niet bezig wilde zijn met duizend-en-één paniekjes van zijn vrouw, maar gewoon een biertje achter de computer wilde drinken terwijl hij zijn vechtspelletje speelde.
Ik snufte en snoof, wreef wild over mijn buik heen (het universele-dramatische-zwangere-vrouwen-gebaar) en knikte uiteindelijk toch maar.
“je bedoelt zoiets als een robotstofzuiger??”
de teleurstelling droop van zijn gezicht
“nouja, dat, of bijvoorbeeld een nieuwe -grotere- televis…”
“ja, ik wil een robotstofzuiger. Want stofzuigen is mijn klusje en dat kan ik allemaal niet meer aan hoor…” de tranen welden weer op “en ik denk écht dat mijn leven véél leuker en fijner is als ik een robotstofzuiger heb, en dan vind jij mij ook leuker en ga je weer van me houden”.
Vriend zei niks meer; de stille hoop op een nieuwe tv was de grond ingeslagen, en hij ging de discussie al weken niet meer aan of hij nu wel of niet op het punt stond om bij me weg te gaan.
De robotstofzuiger ging komen.

De volgende dag werd hij geleverd; ons kleine lieve Chineesje. Vriend raakte ook steeds enthousiaster bij het uitpakken en doopte hem al snel “Robo”. Sinds de komst van Robo weten we ineens hoe het is om ouder te zijn;
Het bemoedigend toespreken vanaf de bank (“toe maar Robo, je kan gewoon over dat hobbeltje heen!”)
De discussies over vertrouwen (“Nee schat, je moet daar niet gaan staan om hem eventueel op te vangen, we moeten er wel in geloven dat hij niet van de trap aflazert”)
De pijn die je ervaart als datgeen waar je van houdt beschadigt (“SHIITTTTTTT KIJK NOU! Een hele deuk omdat hij vastloopt onder dat trapje! €420 en binnen één dag al schade!”)
maar vooral; het overspoeld worden door liefde, iedere dag dat je thuiskomt in een schoon huis. Vooruit, dat laatste puntje zal wellicht met een baby straks net wat anders zijn, maar Robo kan ons daar iniedergeval iets bij helpen.

Ons huis is nooit schoner geweest dan sinds de komst van Robo. Iedere keer als mijn lip begint te trillen, als ik naar beneden kom zetten na alwéér een slapeloze nacht of als ik vuurrood begin aan te lopen om een nieuwste onredelijke aanval te openen zet vriend Robo aan en ben ik weer in één klap compleet afgeleid en vertederd.
Ons kleine Chineesje gaat die laatste drie maanden een eitje maken.

Delen