De laatste -pak hem beet- twee maanden voel ik me eenzaam. Heel Erg Eenzaam. Ik ben het an sich best gewend om een mening te hebben die niet iedereen lijkt te delen met me, maar altijd weet ik wel ergens bijval te vinden.
Die bijval is weg.
Niemand lijkt het met me eens te zijn.
Ik vind namelijk geen drol aan Adele aan haar liedjes.
Twee maanden geleden begon het, met een teaser van “Hello” bij the Voice UK. Mijn tijdlijn op Facebook explodeerde als nooit tevoren en ditmaal niet met plaatjes van Eiffeltorens of ander ramp-gerelateerd-sentiment; iedereen was als één man in extase om Adele en haar nieuwe album. Behalve ik.
Begrijp me niet verkeerd; Rumour has it vond ik best aardig, en bij Rolling in the Deep heb ik ook flink met mijn voet meegetapt op de beat, maar daar houdt het ook wel mee op. De rest van haar repertoire valt voor mij onder de noemer ik-schrijf-een-hele-boze-powerballad-over-mijn-sukkel-van-een-ex-waar-alle-vrouwen-zich-in-herkennen (oja, en een cover van Bob Dylan..) waar vele anderen haar al zijn voorgegaan.
Whitney Houston bijvoorbeeld.
Of Mariah Carey.
Of Celine Dion.
Yeah I said it, voor mij valt Adele precies in de voorgenoemde categorie.
Ik vind Adele niet leuk. Ik vind haar ook niet “lekker toegankelijk” zoals iedereen haar lijkt te omschrijven; dat ze wat voller is en een belachelijk harde lach heeft maakt haar namelijk nog steeds niet toegankelijker dan een Kim Kardashian. Ik word er vooral he-le-maal lauw van dat ik werkelijk geen radiozender aan kan zetten zonder “Hello” naar me toegeblerd te krijgen, in verschillende variaties van boosheid/wanhoop. Ik ben Adele en haar muziek inmiddels eigenlijk gewoon spuugzat.
Daardoor lijk ik de enige te zijn die níet als een dwaas 40 computers heeft aangezet om kaartjes te verkrijgen, om vervolgens een treurzang op Facebook neer te plempen. De kranten, bekenden, het nieuws, collega’s; overal word ik geconfronteerd met mensen die het vooral niet is gelukt kaarten te bemachtigen en die heul boos zijn dat de kaarten voor heul veel geld op Marktplaats worden verkocht. Briljant als je het mij vraagt; als ik er eerder aan had gedacht had ik nu niet de ellenlange mailtjes af hoeven handelen met gesteggel over de verzendkosten van een boek waar ik misschien €2 aan overhoudt, maar al een vakantie kunnen boeken naar Ijsland.
Het leed is geleden; jullie hebben geen kaartjes gekregen. Kan Nederland dan nu weer gewoon doordraaien als voorheen?
En vooral; kunnen we het vanaf nu weer vooral eens zijn met mijn mening?
Een gedachte over “Hoe één vrouw het halve land gek kreeg.”
Reacties zijn gesloten.