De opgegeven nieuwsjunk in mij

Ik heb het geprobeerd. Echt. Als vriend het acht uur journaal keek legde ik mijn boek of Ipad weg om met hem mee te kijken. “Wie is dat ook alweer” vraag ik dan, als er een voor mij een compleet onbekend persoon in beeld komt. “Koenders, de minister van Buitenlandse zaken”. Snel scan ik de roddels die in mijn hoofd zijn opgeslagen van de tientallen roddelrubrieken die ik volg op internet en tv; zat er tussen de verhalen over de Kardashians, Jay-Z/Beyoncé en Ferry Doedens ook iets over een minister? Tot de conclusie komend dat het niet het geval is breng ik een “ooooh, die ken ik niet; istie nieuw??” uit. Vriend kijkt me met een schuin oog aan, en ik pak mijn boek maar weer…
ik faal nu eenmaal hard als het op het nieuws aankomt.

Tuurlijk, de echte grote gebeurtenissen weet ik te benoemen, maar dat komt niet bepaald door mijn opmerkzame karakter; nu.nl stuurt me netjes een pop-up als er iets wereldschokkends gebeurt. Ik bekijk het voor ongeveer 5 seconden en scroll dan verder naar de achterklap pagina. Zo nu en dan besluit ik dat het weer eens tijd wordt me te verdiepen en vraag ik vriend naar de achtergrond van een gebeurtenis; “hey schat, hoe ist eigenlijk met Griekenland?”. Verheugd begint hij dan aan een uiteenzetting die ik na ongeveer twee minuten alweer zat ben. “Jajaja, maar vertel nu maar gewoon het einde, ik hoef niet alle ins en outs hoor”. Voor mij zijn verhalen immers heel duidelijk; je hebt een begin, een middenstuk, maar vóóral een einde. En dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik de grote wereldgebeurtenissen of de politiek in het algemeen aan me voorbij laat gaan; het gáát maar door. Zou het een boek betreffen dan zou het per verhaal minstens 237 hoofdstukken bevatten, waarbij ik bij het tweede hoofdstuk al ben afgehaakt om vervolgens de plot in totaal niet te begrijpen. Toen ik laatst eens iets over de Krim hoorde was ik oprecht verbaasd; niemand interesseerde zich daar toch nog voor? Bruce/Caitlynn Jenner, dat was pas wereldnieuws!

Buiten dat het vrij dom is is het soms ook ronduit vervelend. Ik haat het als ik over onderwerpen niet mee kan praten, vriend is gek op praten over politiek. Dat hij het met mij niet doet betekent natuurlijk niet dat het op etentjes en feestjes niet gebeurt, waarbij ik onrustig een beetje heen en weer schuif op mijn stoel, mijzelf afvragend of het op zou vallen als ik een hele algemene opmerking plaats in de trant van “ja, maar dat is toch al jaren het probleem!”. Door schade en schande wijs geworden weet ik dat dat vaak de slechtste zin is die je kan kiezen aangezien mensen dan een “oh? Vertel?” als antwoord geven, en vriend aanporren met een “dat zeg jij toch altijd” wordt niet in dank afgenomen.

Lieve mensen; vraag me om de laatste roddels, begin over de juicy rechtszaken tegen topcriminelen (yes, ik kan meepraten!) of heb het gewoon over het weer. Ik ben bang dat het nooit meer gaat goedkomen met me en ik altijd een 13-jarig kind zal blijven wat zich weinig interesseert in de wereld om haar heen, tenzij het natuurlijk effect heeft op dat leuk opgezette leventje van me. Ik knik gewoon op iedere mening die jij over dat soort zaken hebt, als jij heel geïnteresseerd reageert op de nieuwste ontwikkeling in de Bill Cosby zaak….want dat is pas écht schokkend, toch??

Delen