Gister gebeurde het me weer. Na een lange dag op werk wist ik bij station Beurs wonderwel een plekje in de metro te veroveren; op zich mag dit al een hele prestatie genoemd worden aangezien de helft van de wachtenden zich direct bij het aankomen van de metro naar binnenstort als ware het een voedselkonvooi in donker Afrika, maar vooruit, dat is niet waar mijn frustratie samenkomt. Nadat ik me ook naar binnen had gewurmd bleek ineens dat er nog twee stoeltjes vrij waren. Nu komt het moment van het snelle beslissen; ga je ervanuit dat de overige tientallen mensen dit gewoon niet hebben gezien, of heeft er zojuist iemand overgegeven op de desbetreffende plek en heb ík dat net gemist? Geen tijd om te twijfelen; keuze 1 it is. Terwijl ik me gelukzalig laat neerploffen (gewoon niet meer nadenken over de eerdere optie) neemt er nog een man van middelbare leeftijd naast mij plaats. Gelukkig niet het type wat ongemakkelijk veel ruimte inneemt waardoor het been-tot-been-contact niet te vermijden is, altijd een risicootje immers als je aan de binnenkant plaatsneemt. De reis naar The Southside kan beginnen.
Ik zou hier nu graag een mooi relaas neerschrijven over de hoogtepunten van deze reis, maar helaas zijn die er niet. Niet één. Het zijn vijf haltes, waarvan twee ondergronds. Het is spitsuur, iedereen is druk bezig het contact met elkaar te vermijden ook al sta je angstaanjagend dicht in elkaars space en een beetje metro-reiziger heeft zichzelf al jaren geleden aangeleerd door de mond te ademen, om de geuren zoveel mogelijk te vermijden. Niks spannends aan dus. Aangekomen bij mijn station diepte ik dan ook mijn tas op van de grond (Yes! Geen kots!) en draaide ik me vragend naar de man, als universeel teken dat ik eruit moest. De man glimlachde naar me en….draaide zijn lichaam een kwartslag. Één kwartslag. Enkel zijn beentjes naar de zijkant. Juist.
En dit, dames en heren, is de tragiek van het reizen met de metro. Dit is de verloedering van de samenleving, samengevat in een simpele handeling; het lichaam een kwartslag draaien, in plaats van gewoon op te staan. Door dit te doen moet ik me namelijk langs deze meneer wurmen, met mijn kont op ooghoogte, om alsnog een sprint naar de uitgang te trekken omdat het nu eenmaal niet zo lekker vlot gaat. En voor wat? Omdat meneer bang is zijn plaatsje kwijt te raken? ER WAS NOG MAAR EEN HALTE TE GAAN EN DE METRO WAS PRAKTISCH LEEG! Nu hoor ik eenieder denken; de meneer van middelbare leeftijd wilde gewoon even zijn pleziermomentje pakken. Maar nee. Waarheidsgetrouw als ik ben was het gister echt een meneer van middelbare leeftijd. Maar het gebeurt ook met dames die ronduit oud zijn, meiden van mijn leeftijd, zwangere vrouwen, junks, scholieres; het gebeurt met de gehele dwarsdoorsnede van Rotterdam. En het is het meest storende gedrag, van álle gedragingen die zich voordoen in de metro, ooit.
Dus lieve mede-passagiers; sta voortaan eens gewoon op als iemand er uit moet. Je raakt je plekje niet kwijt, en na een dag lang zwoegen kan die éne handeling er ook best wel bij. Het is namelijk niet prettig als ik mijn kont half in uw gezicht moet duwen, en hooguit sociaal geaccepteerd als u een vriend of vriendin zou zijn. Maar dat bent u niet. Laten we dus gewoon samen afspreken dat we voortaan gewoon opstaan voor elkaar, ok?
Oja, en als we toch bezig zijn; een seintje als er wel kots blijkt te liggen is ook prettig.
8 gedachten over “Medegebruikers van het Openbaar Vervoer; sta eens gewoon op.”
Reacties zijn gesloten.