“Is ze er nog wel?”
“Doet ze het nog?”
“Is ze stiekem een groots schrijfster geworden die haar trouwe fans in de steek heeft gelaten?”
Nee joh! Ik ben gewoon hartstikke zwanger en had weinig inspiratie!
Maar zo 3 weken voordat de dame zich aandient leek het me niet meer dan eerlijk toch even een update te geven;
– Ik anticipeer op dat wat komen gaat, en wat nou als dat een net zo’n extreem saaie baby als het heertje gaat zijn? Zo’n exemplaar dat 20 van de 24 uur slaapt en waar dus niet zo heel veel aan te beleven valt?
Vanzelfsprekend heb ik dan duizend gesprekken waarin we allemaal benadrukken hoeveel mazzel ik heb, en de overige 23.5 uur van de dag zal ik mijzelf bezig houden mettt……
Borduren.
Ik heb de hobby van zo’n 25 jaar geleden maar weer eens opgepakt, toen ik als meisje borduurde dat het een lieve lust was voor een volle week, waarna mijn moeder de werkjes weer af mocht maken. Tegenwoordig zijn de patronen ietwat veranderd (zie Etsy – cross stitch), staat moeder nog steeds stand-by en heb ik een heus hoekje in het huis gekregen van man waar mijn kunstwerken mogen shinen. Voor een goed jaar kan eenieder zijn verjaarscadeau al voorspellen en het belangrijkst; ik heb wat te doen, in plaats van uitkijken naar het dagelijks gesprekje met de Kruidvat medewerkster.
– Want ja hoor, zo naïef staan we er lekker in samen; van 1 naar 2 gaat allemaal reuze meevallen, deze doen we er ook even bij en die gebroken nachten agh…twee weken toch, op zijn meest?
Lachen jullie alvast in het knuistje, blijven wij nog even op de vooringestelde roze wolk.
– Was mijn nesteldrang de vorige keer ook zo intens? Ja, waarschijnlijk wel, maar het feit dat we toen midden in een verhuizing zaten maskeerde waarschijnlijk het één en ander waardoor het was weg te schuiven op “gewoon gedrag”.
Not this time.
Inmiddels is het hele huis van onder tot boven gerestyled, hebben kamers nieuwe indelingen gekregen, is er een dorp ergens in donker-Afrika waar alle leden compleet gekleed gaan in onze oude kleding en lijkt niets meer in hoe het eerder was. Ik sleur niet enkel man mee in deze ellende; ook vader, schoonvader en zelfs de buurvrouw (“als jij nou ff die heg doet!”) moeten er aan geloven. Met die 3 weken op de teller beginnen de klusjes nu echter écht op te raken, dus ze mag komen.
– Ergens rond de vijfde week van de zwangerschap besloot ik dat er na de bevalling een nieuwe ik moest herrijzen, zoals een phoenix uit het as, waarbij de ketenen der moederschap afgegooid zouden worden en ik zou verschijnen in…
een compleet nieuwe garderobe.
Die legt zichzelf natuurlijk niet spontaan aan, daar moest hard aan gewerkt worden. In de kledingkamer is nu dan ook gehele hoek ingedeeld met gloedjenieuwe rokken, broeken, shirts en jurkjes, allemaal passend bij de nieuwe, stralende identiteit die ik straks aan zal nemen. Vanzelfsprekend is er ook rekening gehouden met de parfum de ze zal dragen (Viktor en Rolf, flowerbomb) en heb ik die dus ook maar alvast besteld.
Hoe die er dan precies uitziet, die nieuwe ik?
Geen idee, ze draagt in ieder geval een hoop roze.
– Ook deze keer waren de woede-uitbarstingen en huilbuien niet van de lucht. Zoals die keer dat we besloten ergens heen te gaan op de fiets, waar we vervolgens gillende ruzie kregen in het openbaar.
“Schat, als je iets wil zeggen schreeuw dan niet maar loop naar me toe”
“IK.SCHREEUW.NIET. Stop je eens te gedragen als een mishandelde vrouw!”
Na bovenstaande treffende vergelijking van mijn kant besloot ik dat het tijd was een dramatische aftocht te blazen en naar huis te fietsen, man met jong zuchtend achterlatend. Uiteraard deed ik dat snikkend, en het probleem met eenmaal beginnen te snikken is dat ik vaak ook niet op kan houden voor het kwartier dat komt, ook al zou ik heel graag willen.
Stel u voor; een dramatisch huilende, hele zwangere vrouw, die onderweg naar huis 15 stoplichten tegenkomt die ALLEMAAL op rood staan, en allemaal bevoorraad worden door die betrokken burgers waar de Christenunie nou net zo hard naar op zoek is, maar ik even to-taal niet.
Dat zijn minstens 30 hele ongemakkelijke vragen in de trant van “kan ik iets doen” en 30 vervloekingen mijn eigen kant op.
Ik heb er van geleerd; ik hou de huilbuien nu maar gewoon binnenskamers.
– Ook deze zwangerschap weet man wederom goed waar zijn kwaliteiten liggen; mij in 95% van de gevallen gelijk geven, me niet te veel in de weg zitten als het op geld uitgeven aan komt en vooral onthouden wat hij direct voor me moet halen na de bevalling; twee broodjes rauwe gemalen biefstuk met truffelmayo van mijn favoriete lunchzaak.
Ere wie ere toekomt; hij is ook nog steeds gestopt met roken!
– Dat betrekken van het reeds bestaande kind bij de zwangerschap blijkt ingewikkeld te zijn, daar die nog steeds niet praat en de pedagogisch verantwoorde prentenboekjes ver van zich werpt. Bij het zien van mijn blote buik komt hij nog steeds niet verder dan zijn vinger in mijn navel te steken -om vervolgens in een lachtstuip van een half uur te belanden met zijn vader- en iedere baby loopt hij straal voorbij. We hebben dus maar alvast een extra voorraad speelgoed ingeslagen, dat doet het altijd goed toch?
3 weken.
Van ons mag ze komen.
