Vriend en ik blijken lousy onderhandelaren te zijn, getuige onze kunsten bij de aankoop van de badkamer.
We schoven wat heen en weer toen we de totaalprijs hoorden, knikten een beetje en schraapten al onze moed bij elkaar.
“goh, das wel een hoop geld heh”
*oorverdovende stilte van de kant van de verkoper*
“ja inderdaad…ik weet niet of we dat kunnen betalen”
*opgetrokken wenkbrauw van de kant van de verkoper*
“ja, misschien moeten we verder kijk…”
*zuchtend* “u krijgt er ook nog voor €300 aan accessoiresbonnen bij, alleen uit te geven in deze winkel”
“ok…..ja dat is ook best een goede deal toch?!”
Eigenlijk voelden we ons al op de terugweg genaaid, maar agh; de praktijk leerde ons ook wel dat we oprecht te lui zijn om 15 winkels af te lopen voor de beste deal en de eerlijk gebied te zeggen dat de badkamer (die al voor oplevering geplaatst is) er prachtig uitziet. So far so good.
Tot het tijd werd de €300 uit te geven, wat vriend voor het gemak maar aan mij over liet. Vol goede moed stapte ik afgelopen woensdag dan ook de badkamerwinkel binnen in de vaste overtuiging dat ik met bakken spullen weer naar buiten zou stappen. De bedoeling, zo vertelde de receptioniste me die me consequent “vrouwke” noemde, was dat ik samen met haar door de showroom zou lopen en de “prachtige” accessoires in me op zou nemen, waarna ik mijn keuzes aan haar zou doorgeven.
Hoewel ik wat nerveus werd van het idee met de vrouwke-vrouw door een winkel te moeten lopen, keek ik er toch naar uit. Bring it on.
We begonnen met de wc-rolhouders, waar we er immers twee van nodig hebben in ons grote-mensen-huis.
Er blijkt een grote verscheidenheid in wc-rolhouders te zitten, zo oreerde de vrouwke-vrouw. Met of zonder klepje bijvoorbeeld, maar ook het glanzende of matte aspect bleek niet te onderschatten. Na zeker vijf seconden wikken en wegen koos ik voor het minimalistische houdertje zonder klepje.
“Ok, die dus twee keer? Even kijken, €60 per stuk, dus dan is het totaal €120 en is er nog €180 over.”
Ik geloof niet dat ik eerder ooit letterlijk van kleur ben verschoten, maar daar in de badkamershowroom gebeurde het echt.
“60 euro??? 60 EURO??!!! Heb ik iets over het hoofd gezien en zijn ze van goud ofzo?”
De vrouwke-vrouw keek me ietwat beledigd aan.
“Ja, dit is de goedkoopste serie, de rest is dan zéker boven jullie budget. Kom, we gaan verder naar de wc-borstels en de zeeppompjes.”
Ik wilde helemaal geen stomme wc-borstel of zeeppomp, zo besloot ik daar en op dat moment. Ik vind wc-borstels vies en vervang ze het liefst iedere week, zo legde ik de vrouwke-vrouw uit. Ze begreep me niet maar bevestigde wel mijn gedachte dat ze er vast geen van €5 in het assortiment hadden. Ook vertelde ik al een heel leuk zeeppompje te hebben van The Beatles, en dat ik door dure zeeppompjes nooit kon zien of het op was of niet waardoor ik altijd veel te laat was met bijvullen omdat ik nieuwe vulling vergat te kopen waardoor ik voortaan maar met weggooi-pompjes ging werken, zo had ik vriend al plechtig beloofd.
Leek ze ook niet te begrijpen.
Na mijn pleidooi zuchtte ze lang en diep.
“Ok, waar ga je het overige tegoed dán aan uitgeven?” snauwde ze inmiddels.
“handoekhaakjes” sprak ik standvastig.
“want van handdoekhaakjes kan je er nooit genoeg hebben”.
Ik hoop dat het klopt; naast de tijdschriftenhouder (€80) zijn we nu namelijk in het bezit van vijf inimini blinkende handdoekhaakjes die ieder een slordige €20 per stuk kostte.
20 euro. Voor een handdoekhaakje.
De volgende keer gaan we wellicht toch die badkamerzaken af, of verdiepen we ons iets meer in de mooiste wc-rolhouders.
Tot die tijd verwachten we extra aandacht als jullie in ons huis komen voor de handdoekhaakjes; we hebben er namelijk hard voor gestreden.
