Daar is hij dan; onze zoon. Maandag 16 januari geboren.
En dan wil ik er iets over schrijven, voor jullie. Voor de mensen die ik niet ken, maar die dit blog wel volgen, of voor iedereen die me wel kent en met een schuin oog het blog in de gaten heeft gehouden.
Nu lijkt het vooral een hype te zijn in zwangerschaps/bevallings/babyland om op te sommen wat er vooral níet leuk is aan het hele proces; de horrorlijstjes met “wat niemand je vertelt over de bevalling” zijn talloos terug te vinden op iedere grote zwangerschapsblog, eveneens alle artikelen over de roze wolk die schijnbaar niet bestaat, mannen die alleen maar oerdomme dingen doen tijdens jouw baarproces en verloskundigen die “onnodig” inknippen -schijnbaar krijg je na gebaard te hebben ook direct een medisch certificaat, waardoor je dat kan beoordelen- waarbij het woord “trauma” nimmer geschuwd lijkt te worden. Mocht zo’n blog al een keer een leuk artikel plaatsen dan lijken de vrouwen die daaronder reageren over elkaar te tuimelen om te benadrukken dat het “óók heel anders kan hoor” waarna wéér een horrorverhaal gedeeld wordt. Wee je gebeente als je positief bent.
En hoe stoer, nuchter en down to earth ik ook geweest mag zijn de hele zwangerschap, ik begon me toch wat zorgen te maken zo tegen het eind.
Wat bleek?
Nergens voor nodig geweest.
Vooruit, ik zal niet beweren dat de bevalling een eitje was (22 UUR!!) maar de dag er na wist ik eigenlijk al niet meer terug te halen wat nou de meest vervelende momenten waren. Ik weiger het cliché op te schrijven, maar ja, voor mij bleek het waar te zijn. Die pijnlijke hechtingen heb ik dan weer gemist in alle horrorlijstjes, maar geen zorgen; als je gewoon direct gaat koelen zal ook dat te overleven zijn zonder de wellicht soms onverwachte huilbui die het mij opleverde. Ik verwachtte half om half een heel scala aan nieuwe gevoelens; ofwel negatief (depressies alles) ofwel positief (oermoeder to the max). Het bleek geen van beide het geval te zijn; gewoon the same old feelings maar dan alles geprojecteerd op een klein hoopje jong van vier kilo. Verliefdheid, liefde, beschermingsdrang (de vrouw die ik zojuist in de winkel bijna omver beukte omdat ze tegen de kinderwagen aanliep kan er over meepraten); alles in één, maar niets nieuws.
Overzichtelijke, allesomvattende liefde.
Ik zou graag ook al de hilarische momenten delen, maar die zijn er eigenlijk nog niet geweest; het hoopje slaapt vooral, poept de luiers vol met pestopoep en plast zichzelf met enige regelmaat onder omdat we nog steeds vergeten een doekje over hem heen te leggen tijdens het verschonen. Vriend heeft drie weken vrij, dus we kunnen hoopje op ons gemak aan de hele wereld showen én hebben en nemen alle tijd om het gezinnetje te vormen wat we voor ogen hebben;
zo één waarover je vroeger las op alle zwangerschapswebsites.
Is dit wellicht de saaiste post die ik ooit heb geschreven? Waarschijnlijk wel ja. Gelukkig zijn is nu eenmaal wat saai hebben we al eens eerder geconcludeerd. Voor nu zijn de nachten heerlijk met een goede slaper en de afwisseling in kamers voor hoopje (écht, ik blijf het zeggen, maar apart slapen is én blijft een aanrader, hoopje kan dus de ene nacht bij papa en de andere bij mama). Geen zorgen; ik heb al wel overwogen zijn ondergepieste romper aan te laten omdat ik te lui was om naar boven te lopen voor een nieuwe (5 seconden, toen riep ik mijzelf tot de orde) en ik heb al drie keer per ongeluk melk in zijn ogen gespoten omdat ik het flesje verkeerd omdraaide boven zijn hoofd….
die blogs komen vanzelf wel weer.
