Ooit was ik een fanatiek lezer. Twee boeken in de week las ik doorgaans weg, languit relaxend op de bank.
Tegenwoordig ben ik vooral een tv-kijker. Dat geeft niet; ik hou van tv-kijken. Ik hou van het kijken naar goed gemaakte programma’s als kijken in de ziel, naar goede series als True Detective (alleen seizoen één ja) en naar goede films als The Imitation Game. Het probleem is echter dat ik verval na verloop van tijd in álles kijken. Dagje vroeg thuis? We beginnen om 5 uur met dokter Phil, schakelen over naar iets op MTV, door naar RTL Boulevard, óh zet Utopia eens aan, Geld maakt Gelukkig komt er zo lekker direct achteraan en we beginnen wel om negen uur met die film, even dit afkijken.
Ik ben er klaar mee.
Want al die televisie brengt me helemaal niets, behalve een hoop onrust. Als je een extréém slechte slaper zoals ik bent, en daarnaast nogal een ruime verwerkingsboog hebt, dan lig je vooral wakker van alle doelloze informatie die je in je hebt opgenomen. Het ontspant niet, en meer dan eens ga ik na zo’n doelloze avond naar bed met een “was dit nou mijn avond” gevoel.
Lezen, en dan vooral boeken, brengt altijd een compleet tegenovergesteld effect teweeg bij me. Ik kan mijzelf veel meer ontspannen, óók als ik naar bed ga en geniet er oprecht heel erg van. Een avond lang lezen is echt iets waar ik naar uit kan kijken op het werk bij een saaie lange dag.
Dus, het is tijd het weer terug te brengen. De tv blijft uit, tenzij we gericht iets te kijken hebben. De klassiekers komen erin; al die boeken die ik nooit gelezen heb, maar door duizenden en duizenden geroemd worden. Dan moet er toch wat inzitten toch? Enige leesvoorwaarde is dat ik de film er nooit van gezien mag hebben, en als het origineel in het Engels geschreven is lees ik het in het Engels.
Boek één; To Kill a Mockingbird van Harper Lee.
1933-1935, de Grote Depressie en een slaperig stadje in Alabama. Dat is de achtergrond waartegen het verhaal zich afspeelt, het verhaal wat zich laat zien door de ogen van 8-jarig meisje, Scout. Het dorpsleven, de gebruiken, haar opvoeding, de school; alles beleef je door haar ogen verteld, waardoor je wordt meegezogen in hoe het er in die jaren aan toeging; een tijd waarbij het ook voor 8-jarige meisjes al zeer belangrijk was zich als dames te gedragen. Het “echte” verhaal start later in het boek, als je gewend bent geraakt aan de gebruiken van die tijd. Een gekleurde man wordt ervan verdacht een blanke vrouw te hebben verkracht en Atticus Finch -Scout haar vader- verdedigd de man, iets wat op zeer veel weerstand van het dorp kan rekenen.
To Kill a Mockingbird is een beklemmende roman die op zeer knappe wijze weergeeft hoe de sociale rollen in klein Amerika verdeeld werden, en wie er zonder twijfel onderaan de lange sociale ladder stonden; de negers, samen met de mensen die ze wilde helpen. De gebruikte slang in het boek maakte het met momenten wat minder vloeiend te lezen en het eind van het boek vond ik persoonlijk wat ver gezocht.
Aanrader? Ja, als je van boeken houdt waarbij een sociale omgeving geanalyseerd wordt aan de hand van kleine voorvallen. Ben je meer iemand van de grootse en meeslepende dramatiek kan je dit boek beter overslaan.
Next up; Bernlef zijn Hersenschimmen!
420 gedachten over “Terug naar de Klassiekers; To Kill a Mockingbird”
Reacties zijn gesloten.