Nu de uitgerekende datum met sprongen naderbij komt lijkt er maar één vraag te zijn die iedereen, inclusief mijzelf, bezig houdt. Tuurlijk; de opvoeding leert ons eerst wat beleefdheidsvragen te stellen, maar als we die dan gehad hebben (een jongetje, alles al in huis, thuisbevalling, zie er niet tegen op) komt dat allesoverheersend vraagstuk;
Ga je weer roken?
Mijn sigaret en ik, dat is al jaren een zeer succesvolle liefdesrelatie. Niet om vriend op een zijspoor te zetten, maar wellicht wel mijn méést succesvolle; vriend en ik gaan nog maar een jaar of drie mee terwijl de sigaret en ik….tsja…laten we het er op houden dat we het aanzienlijk langer met elkaar uithouden. Vanzelfsprekend heb ik door de jaren heen heus wel wat laffe stoppogingen ondernomen, van die acties waarbij vriendinnen eigenlijk alleen maar met hun ogen rolden en enkel mijn ouders juichend aan de zijlijn stonden; hun enthousiasme ten spijt, de tijden van abstinentie duurden nooit langer dan een week of twee, of iniedergeval tot de volgende borrel zich aandiende. Ook bij mij blijkt de gouden valkuil hem vooral in het nuttigen van alcohol te zitten; alle verslavingsgebieden op scherp en dat pakje is binnen een mum van tijd weer gekocht.
En toen werd ik zwanger. Ik zou graag willen beweren dat ik het verstandige type was dat al stopte met roken vóórdat de test positief kleurde, maar neuh. Het is heus door mijn hoofd geschoten, net als stoppen met drinken, gezond eten en sporten, maar het legde het allemaal af tegen een heel ander oergevoel; dat van de verslaving zelf. Wel ben ik uiteraard direct gestopt nadat we erachter kwamen, en sindsdien heb ik ook geen sigaret meer aangeraakt. Zonder moeite, zonder gedoe, maar met een trekkende trek op de achtergrond.
En nu moet ik nog maar een week of zeven. Zeven weken voor dat grote moment daar is; to smoke or not to smoke.
Op dit moment heb ik nog de fantasieën dat ik mijn kind na het baren opzij slinger (“leg hem maar ff in een andere kamer!”) het raam open gooi en direct een sigaret én Malibu cola nuttig. Tzou echter zonde zijn van het nieuwbouwhuis waarin we júist niet roken, dus vooruit; de realiteit zal zijn dat het pas na een paar dagen zal gebeuren, als ik fit genoeg ben om naar buiten te stappen.
Dag zwangere vrouw, hallo oude identiteit!
Of neem ik dan het hele moeder zijn als nieuwe identiteit aan en is het waar wat zo velen me op mijn hart drukken; dat hoewel je dénkt weer te gaan roken je na de bevalling echt echt écht geen trek meer hebt?
“Het zou zo zonde/stom/dom/suf zijn” is het meest gehoorde argument. Hoewel zéér motiverend doet het me steeds minder. Ook het hele “het ziet er ordinair uit achter de kinderwagen” ben ik weinig gevoelig voor; take a look around in mijn wijk en je zal zien dat het eerder een manier van integreren is. Hoe sneu misschien ook, de verslaving lijkt het ook na al die maanden gewoon te winnen en het is tijd voor de eerste voorlopige conclusie;
koop dat pakje Camel maar alvast voor in mijn kraampakket.
