Los Angeles, Kuta, Berlijn, Londen; verschillende vluchten die ik gemaakt heb die één ding gemeen hadden. Na landing werd er niet geklapt. Niet na heftige turbulentie, niet na lastige omstandigheden waardoor het landen nogal spannend was, niet na twintig uur en noodweer in de lucht gehangen te hebben; nooit.
Voor het eerst sinds tien jaar heb ik onlangs weer mijn vakantie doorgebracht in Turkije, met de schoonfamilie. Ik wist me nog goed voor de geest te halen hoe het gehele vliegtuig al die jaren geleden in een daverend applaus losbarstte na landing en hoe verward ik daarvan was geraakt; werd er net een truuk uitgevoerd die ik had gemist?
Ik troostte mezelf dan ook al op voorhand met de gedachte dat we inmiddels tien jaar verder waren en dat echt niet meer zou gebeuren, maar niets bleek minder waar; ook nu waren er klappers als ware er een show werd opgevoerd door Hans Klok himself. En dat moet nu maar eens ophouden.
Vooropgesteld; het is hun werk. Je klapt niet voor de bakker, je klapt niet voor de buschauffeur, je klapt dus ook niet voor de piloot. Vrij simpel.
Maar begrijp me niet verkeerd, lieve klappers; ik schrijf dit niet enkel en alleen om mijn eigen frustratie hierover bot te vieren -dat zou een wel heel oneigenlijk gebruik van een platform als een blog zijn- ik schrijf dit vooral voor ú. Ik zie namelijke de totale verwarring in de ogen, en ik begrijp het. Er is immers een duidelijke scheidslijn aan te brengen tussen de klappers. Allereerst zijn daar de “Kwitsige Klappers”; deze mensen vergooien hun geklap altijd en overal. Dit zijn dezelfde mensen die heel hard gaan joelen als iemand zijn glas laat vallen, of op ongepaste momenten in een voorstelling ineens heel hard gaan juichen. Ik heb geobserveerd, en doorgaans zijn het maar drie mensen die onder deze groep vallen. De overige klappers kunnen gerekend worden onder de groep Ik-weet-eigenlijk-niet-eens-waarom-ik-klap-maar-ik-ben-net-wakker-en-was-best-zenuwachtig-voor-deze-vlucht-dus-ik-klap-maar-gewoon-mee-want-dat-zal-wel-horen. De naam vat het eigenlijk al aardig samen.
Het geeft niet. Echt. U heeft zich eens laten gaan, en achteraf vind u het eigenlijk ook wel mal dat het zo is gelopen. Maar laten we afspreken het niet meer te doen. Laten we afspreken dat we enkel klappen voor iets als we daadwerkelijk ge-entertaind zijn, zoals bijvoorbeeld na een pianovoorstelling van Wibi Soerjadi, of de Peruaanse Panfluitspeler op de plaatselijke jaarmarkt. Ik ben namelijk bang dat die piloten een beetje arrogant worden van al dat geklap waardoor ze juist wat lakser de vluchten gaan nemen; geklapt wordt er toch wel. Laten we met zijn allen de piloten weer op scherp zetten, ze de ogen openen, onze eigen kleine anti-klap-revolutie beginnen;
Laten we stoppen met klappen.
377 gedachten over “Turkije-gangers; stop eens met klappen”
Reacties zijn gesloten.