Er zijn een hoop dingen waar ik goed in ben. Zo kan ik een aardig hamburgertje flippen, zijn mensen flink onder de indruk van de hoeveelheid blikjes cola light die ik in een dag wegtank en weet ik angstaanjagend veel liedjes van voor tot achter mee te zingen. Hoewel ik hier erg trots op ben en het allemaal graag benoem zijn er helaas ook dingen waar ik wat minder goed in blijk te zijn. Zo heb ik dat autorijden nooit helemaal onder de knie gekregen ondanks mijn aankomende 10-jarig jubileum als rijbewijshouder, blijkt het schier onmogelijk te zijn rijst of spaghetti goed af te meten waardoor ik het altijd voor minimaal 10 personen maak ook al eten we maar met zijn tweeën, en kan ik -ondanks herhaaldelijke pogingen van anderen het me aan te leren- niet fluiten. Maar mijn absolute karakter-dieptepunten komen pas echt allemaal samen bij die ene activiteit; verhuizen.
Neem nou de eerste verhuizing. 19, bijna 20 en helemaal klaar voor de verhuizing naar een godverlaten oord in vermoedelijk een van de slechtste wijken van Nederland. Niet dat dat deerde, want eindelijk mocht mijn niet mis te verstane talent voor inrichten worden ingezet. Dat gevoel voor inrichten bleek echter ietwat te vertroebelen bij iedere huilbui die ik kreeg, gemiddeld zo’n 10 per dag. Aan het eind van de rit had ik een ware gothictempel weten te creëren; Die donkergrijze voerbedekking bleek toch niet zo lekker te matchen met dat zwarte behang en die donkerbruine meubels. Ongetwijfeld probeerde de familie en vriendinnen mij hier best voor te waarschuwen, maar het blijkt lastig communiceren te zijn met iemand die alleen maar kan gillen dat “dat klotehuis gewoon af moet branden”.
Verhuizing twee, naar het type woning wat je geen flat meer noemt maar een “appartement” -simpelweg omdat je €600 exra per maand betaalt-, verliep iniedergeval een stuk beter voorbereid. Iedereen wist inmiddels dat er van mij vooral niets verwacht moest worden en dat ik zelfs bij de woorden “mag ik misschien koffie” in een diepe crisis kon belanden waar ik een week niet meer uit zou komen. Er werd mij dan ook een oud versleten kastje gegeven, wat ik dan maar op het balkon “lekker op moest gaan knappen”, dat vond ik toch zo leuk? 2 weken later was het kastje dan misschien klaar, maar de relatie met iedereen om me heen dusdanig op de proef gesteld dat er een complete radiostilte van minimaal een maand van hun kant volgde. Het bleek lastig te verteren dat ik vooral vond de zwaarste taak van iedereen te hebben als ik na een kwartiertje verven zuchtend en steunend neerplofte, het zojuist door de woning gelegde laminaat compleet negerend; had iemand mijn noeste arbeid al gecomplimenteerd?
Voor de derde grote verhuizing naar het huidig huis werd dan ook de tijd genomen. Alle huizen die bekeken werden en waar ook maar íets serieus mee moest gebeuren keurde mijn vader rüksichtslos af; hij wist inmiddels beter dan te klussen met een huilende dochter aan zijn been. De uitgekozen woning was dan ook werkelijk he-le-maal af; enkel de muren hoefden geverfd te worden. Omdat dat al werd gedekt door moeder besloot ik dat ik me dan maar wederom moest richten op het verven van meubeltjes; had ik ook lekker wat te doen. Toen bleek dat er toch echt meer dan één dun, minimaal aangebracht, laagje op moest besloot ik dat al dat verhuizen en klussen definitief niets voor mij was. De redding zat hem wederom in vriendinnen die alles zonder te klagen afmaakten, terwijl ik snikkend in de vensterbank een sigaretje rookte.
Nog een jaar voor verhuizing nummer vier voor de deur staat. Nieuwbouw, dus het serieuze klussen kan achterwege gelaten worden. Mijn voorstel is dat ik pas op het eind, als alles klaar is, langskom; we maken er dan een “Extreme Home Make-over” moment van, waarbij ik heel hard mag gillen dat die bus verplaatst moet worden en vervolgens, alsnog heel hard huilend, direct mijn intrek neem en op de oude vertrouwde bank neerplof. De inschrijflijsten voor al het werk wat wel moeten gebeuren zal ik dan ook vanaf nu neerleggen; een gelukkige ik is immers een gelukkige jij toch?
10 gedachten over “Verhuizingen en de vrouw die dat niet aankan”
Reacties zijn gesloten.