Verkade en het diezjestieve koekje

“Schatjeeeeeeeeeeeeeeee” riep ik, zo’n twee weken vers in de relatie “wil je als je straks boodschappen doet ook lekkere koekjes meenemen?”. De dateweken lagen immers achter ons, de relatie was beklonken; tijd om me weer rond te eten.
“Is goed, welke wil je?”
“ooooooh doe maar lekker van Verkade, die Diezjestieve koekjes”
“Diezjestieve?”
“ja, gewoon, die volkoren, met het chocoladelaagje”
“…..maak je nou een grapje…..”
“wat?”
“Daai-jestif bedoel je”
“pfffffffffrttttt zo heet het niet drol, dat betekent verteerbaar. Wie noemt zijn koekje nu zo?”

Verkade Digestive. Ik ben er gek op. Jarenlang is het mijn favoriete koekje geweest, wekelijks slingerde ik ze in mijn mandje om me vervolgens aan de halve rol misselijk te eten. Jarenlang heb ik ze Diezjestieve genoemd, en niemand die me ooit verbeterde. Niemand. Tot die druilerige dag in januari.

“Natuurlijk spreek je het uit als Daai-jestif! Wat dacht jij dan dat het betekende!”
“Nee, zo heten ze niet. Het is Diezjestieve. En het is vast iets Frans, wat voor heel erg lekker ofzo staat”
“Ok, dit is zonder twijfel het domste wat ik ooit heb gehoord”
“Dat is het niet! Komop, dan kan je je koekje net zo goed hier ga je goed van kakken noemen. Dat hebben ze niet gedaan, ze hebben het een mysterieuze Franse naam gegeven waarvan niemand echt weet wat het betekent en jij bent dom dat je denkt dat het wel zo is.”

Onze eerste ruzie was een feit. Witheet stonden we tegenover elkaar, heel hard Diezjestief en Daai-jestif tegen elkaar schreeuwend. Vriend gooide de vraag in de vriendenapp, waar er louter bijval voor zijn standpunt was. Ik wist beter; vrienden hebben altijd elkaars rug en ik was niet zo kleinzerig om mijn vriendinnen met vriend zijn koppigheid lastig te vallen.
Ik zou voor eens en altijd de kwestie beslechten.

“Goedemiddag, Verkade klantenservice”
“Hey hallo, dahaag! Ik heb een vraagje, maar die is misschien een beetje gek”
“Geen probleem mevrouw, u mag ons alles vragen!”
Ik onderdrukte een glimlach. Zij en ik, wij gingen vriendinnen worden, dat voelde ik aan alles.
“Nouja, mijn vriend en ik hebben een pittige discussie. Kijk, hij zegt dus dat je de naam van uw koekjes uitspreekt als Daai-jestif, maar dat is natuurlijk onzin, want dat betekent verteerbaar en dat is een gekke naam. Nu weet ik natuurlijk wel dat je het uitspreekt als Diezjestieve, maar ik zou het dus graag even bevestigd krijgen”
“………”
“bent u er nog?”
“jaja mevrouw…nouja wat zal ik er eens op zeggen. Wij spreken het uit als Daai-jestif. Maar u mag het natuurlijk uitspreken zoals u dat wilt heh, dat staat u vrij”
“maar…maar dat is gewoon raar! Weet u het zeker? Is het niet gewoon Frans voor heel erg lekker? Want nu zegt u eigenlijk dat je goed naar de wc kan door uw koekjes, en dat is toch een rare boodschap? Dus het is toch gewoon heel anders?
“nouja…nogmaals, u mag het uitspreken zoals het voor u goed voelt.”
“…maar…maar…”
“had u nog andere vragen?”
Verslagen hing ik op. Ik mompelde tegen vriend iets in de trant van vrijheid van spreekuiting en dat de dame van Verkade me ook wel heel erg gelijk gaf.
De waarheid is dat ik dankzij Verkade Digestive ons allereerste serieuze argument lelijk verloren heb.

Ik heb de koekjes nooit meer gekocht.

Delen