Waarom ik nooit zal begrijpen dat je snapt gebruikt.

De meeste correcte omschrijving taalwise is dat ik een stiekeme Taalnazi ben; zo één waar het niet echt opvalt. Het probleem is namelijk -dat is je allang opgevallen als je een ekte ekte taalzeikerd bent- dat ik nooit erg goed ben geweest met mijn d/t/dt. Jaja, ik probeer netjes de “smurf” of “ren” techniek te gebruiken, maar nee; het lukt me niet vaak in een keer goed, of überhaupt correct. Ook het hele als en dan principe heb ik nooit écht onder de knie gekregen. Ik snap het verschil, gebruik het zelden verkeerd en hoor het wanneer anderen dat wel doen, maar als je me vraagt waarom…geen idee.
De irritaties zitten hem bij mij dan ook meer in de gesproken taal.

Mensen die het hebben over “een vrolijke bedoeling”; vreemde of niet, ik verbeter je naar het juiste (bedoening doos!). Manager, leidinggevende, hoger geplaatst; al was je de fucking burgemeester, het woord vakjargon is buiten dat het heel lelijk is, ook heel fout; of vaktaal, of jargon. Ook in een overvolle vergaderzaal verbeter ik je dus. Mijn liefde voor de spreekwoorden en gezegden maakt dat ik je bijna neerhoek als je er een verkeerd gebruikt (en ongelofelijk, wat doen mensen dat vaak) en tot gi-gan-ti-sche ergernis van vriend verbeter ik zijn “enigste” nog steeds consequent, ook in het openbaar.

Kortom; ik ben een irritant wijf dat mensen ongevraagd verbetert bij taaldingen waar ik me vooral zélf aan erger (niet “aan irriteer” dus…dat is fout) en waar ik waarschijnlijk niet eens erg consequent in ben gezien de taalfouten die ik zelf ook heus maak.
Waar ik echter pas echt wíld van word is het gebruik van een woord wat niet eens verkeerd is, maar zo verschrikkelijk allejezus lelijk, dat het wat mij betreft direct gevoegd mag worden bij de nieuwste verkiezing “weg met dat woord” waar ineens de kranten vol mee staan.

Snapte.

“oh, ik snapte je al niet”
“kan je het nog eens uitleggen, ik snap het niet”
Twee zinnen, dat moet genoeg zijn mijn punt te verduidelijken. Ik kan het namelijk niet eens over mijn hart verkrijgen het woord vaker dan dat te gebruiken.
Mensen mensen, wat is het toch naar; er is namelijk een zoveel mooier woord dat je er gewoon voor in de plaats kan zetten, waardoor je ook nog eens niet dom klinkt als je je mond opentrekt;
“oh, ik begreep je al niet”
“kan je het nog eens uitleggen, ik begrijp het niet”
Daar. Zo simpel is het. Zie je het? ZIE JE HET ECHT??!! Zie je waarom ik iedere keer een beetje doodga van binnen, waarom er iedere keer een stukje sterft, bij het uitspreken van het woord “snap”? De lelijkheid, de onnodigheid, de belichaming van de complete verloedering van onze taal.
Weg met dat woord.
De enige keer wanneer het wél gerechtvaardigd is, is als ik in mijn gangsterbui ben (vaker dan je denkt) mijn vriendinnen een verhaal vertel en ze me bevestiging geven, waarna ik kan reageren met een “snap je”. Dan mag het, bij hoge uitzondering. Of als ik op heterdaad betrapt ben door de politie bij een inbraak en -jawel- dus ben “gesnapt”. Dan ook.
Want mensen die uitspraken als “dat heb ik nooit gesnapt” doen; daar wil ik het niet eens over hebben.

Bij DWDD mochten onlangs vijf heuse professoren het woord nemen over welke woorden wat hen betreft verbannen moesten worden in verband met de komende “weg met dat woord” verkiezing. Uitrollen, omgevingsdeterminisme, huishoudboekje, kansen creëren en excellent waren de door hen gemaakte keuzes. Vooral in uitrollen en kansen creëren kan ik me vinden, die mogen wat mij betreft winnen dit jaar.
Ik ga ervan uit dat ik mijn punt namelijk meer dan duidelijk heb gemaakt -ik heb zo’n verkiezing bij nader inzien helemaal niet nodig, ik heb jullie!- en we vanaf nu dus allemaal weer netjes begrepen gaan gebruiken.
Gesnapt?

Delen