Nog niet zo lang geleden nam ik net als de overige 1,1 miljoen Nederlanders om klokslag zeven uur plaats voor de tv; bordje op schoot, klaar voor Matthijs van Nieuwkerk en zijn Wereld Draait Door. Ik ben geen nieuwskijker en op die manier kreeg ik toch nog wat mee van de actualiteiten. Toch ben ik hier onlangs mee opgehouden; Matthijs heeft zijn beste tijd gehad.
Erg politiek betrokken ben ik niet; ik heb dan ook niet zoveel met uitspraken refererend aan het programma als “links bolwerk” of “podium voor de PvdA”; als het lekker wegkijkt ben ik je fan. Tafelheren als Jan-ik-kan-alleen-maar-zeiken-en-zuur-kijken-Mulder of Erben-ik-ben-de-minst-mediagenieke-Nederlander-ooit-Wennemars nam ik daarbij voor lief;
het ging me vooral om de korte college’s die werden gegeven, de hooguit 10 minuten durende stukjes waar je echt wat van opstak. Heel slim voelde ik me de volgende dag op het werk, als ik zijdelings iets kon vertellen over dat éne schilderij in het Rijksmuseum, of bij de koffie automaat kon droppen hoe sterren nou eigenlijk écht zijn ontstaan. Maar ondanks dat deze voorlichtingen nog steeds met enige regelmaat de revue passeren, lijkt het steeds meer en meer alleen maar om De Grote Matthijs te gaan. En dat maakt het programma niet leuker.
Was er ooit nog een tijd dat Matthijs zijn gasten iniedergeval de kans gaf om uit te praten, nu lijkt het vooral zijn stokpaardje te zijn ze zo snel mogelijk te onderbreken met zijn eigen gezwets. Geen kans laat de man onbenut om zijn vragen af te vuren, zonder ook maar een seconde naar het antwoord te luisteren; in al zijn alwetendheid heeft hij deze immers al lang verzonnen. Kwamen er eerst nog redelijk interessante bandjes langs, lijkt het nu vooral Shirma-ik-zing-vooral-heel-erg-hard-Rouse te zijn die het podium (letterlijk en figuurlijk) vult.
Toch is dit niet hetgeen wat me de laatste maanden het meest ergert; dat gaat meer om het feit dat alles zo ver-schrik-ke-lijk Amsterdams is. De enige Rotterdammers die Matthijs eens uitnodigt zijn over het algemeen de doorgesnoven types die nou niet een erg goed beeld geven van de onze inwoners. Begrijp me niet verkeerd; ik hou van Jules Deelder, maar een zinnig woord heeft hij de laatste jaren niet meer uit weten te brengen. Dave von Raven van The Kik heeft buiten zijn hilarische accent weinig bij te dragen, de boys van Schorem zijn eigenlijk gewoon veel te oude hipsters en Maxim Hartman’s hilarische opmerkingen lijken altijd net de plank mis te slaan doordat Matthijs ze gewoonweg niet begrijpt. En ja, ik ben me er terdege van bewust dat wij er dan nog goed vanaf komen; de andere steden van het land lijken gewoonweg niet te bestaan in de zelfgecreëerde wereld van Matthijs.
Daarom; het is tijd. Het is tijd om te moven, het is tijd om eens tegen een ander hoofd aan te kijken, het is tijd om mijn avonden weer terug te krijgen.
De nieuwe presentator? Meester Visser. Een ster in mensen pas af te kappen als je het écht zat wordt, gegarandeerd onpartijdig en hij schijnt alle leuke plekjes in Nederland te kennen. Case Closed.
ja, nu je het zegt. Ik keek eerst graag, nu nooit meer. Leuk stukje, sorry Matthijs (want ja, je Googelt jezelf en leest dit nog wel), de wereld draait door.