Concerten bezoek ik zelden; nu bijna alles in Amsterdam optreedt is gebleken dat ik maar bijzonder weinig bands of artiesten echt de moeite waard vind om die kant op te reizen. Dat wil niet zeggen dat ik niet naar een hoop concerten geweest ben, er zijn jaren geweest dat ik mijzelf wel maandelijks naar de Paradiso, Melkweg of Tivoli sleepte. Maandag was dan ook een geheel nieuw hoofdstuk in mijn concertenboek; voor het eerst in hele lange tijd weer eens naar een concert in Amsterdam en dan ook nog eens van wat mij betreft de grootste held ooit; Paul McCartney.
De drie uur dat ik hem op zag treden maakte voor mij duidelijk dat het niet zozeer de afstand was die me tegenhield naar concerten te gaan, maar vooral de artiest of band zelf; voor een show zoals Macca die gaf zou ik iedere dag op en neer reizen.
Natuurlijk, het zou appels met peren vergelijken zijn om een Lady Gaga of Beyoncé te gaan vergelijken met een Paul McCartney. Het zijn compleet andere genres waarbij de mensen die het bezoeken ook een compleet andere show willen; ik zit niet te wachten op twintig outfitchanges en de Beyonce bezoeker zit niet te wachten op gitaarsolo’s; I get that.
Waar ik wel altijd naar toe ging waren de singer songwriter bands, de middelgrote groepen die een paar hits op 3FM hadden gescoord en nog voor 20 euro te zien waren in Paradiso. Wat me altijd vreselijk stoorde was dat eeuwige gelul tussen de shows door; één nummer of er moest weer een hi-la-risch verhaal volgen over de drummer die de weg niet kon vinden of die rare Nederlandse gebruiken. Tuurlijk, hartstikke grappig, maar na 6 van die verhalen ging ik me afvragen waar ik in godsnaam naar aan het luisteren was. Noem me een zure trut, maar ik kom niet voor je net niet geslaagde stand-up show. Ook de bands die daadwerkelijk meerdere albums op hun naam hadden staan en dus echt de hele avond zouden kunnen vullen dedem dat doorgaans niet en verlieten na twee uur weer het podium, nadat je naar een show vol gelul en ellenlange gitaar en drumsolo’s kon luisteren zodat de zanger even een sigaretje achter kon roken. Nog erger; de artiesten die talloze hits op hun naam hebben staan maar die weigeren te spelen omdat ze ze “zat” zijn, waardoor je alleen nog maar de herrie van het laatste net iets te experimentele album aan mag horen (damn right dat ik het over de Arctic Monkeys heb…)
In de recensies die ik van tevoren las over Paul McCartney stond beschreven dat hij drie uur lang speelde; leek mij wat lang voor een man van 72 dus ook hier stelde ik me solo’s voor van een drummer die niemand interesseerde. Niets bleek minder waar; de man was niet van het podium af te slaan, speelde, had er lol in en belangrijker; viel ons niet continu lastig met verhalen. Tuurlijk, een leuke anekdote over Jimi Hendrix en een kort stukje over John Lennon, maar niks wat ging vervelen. Daarnaast viel ook het publiek alles mee; leek het er eerst nog op dat ook dit een show zou worden die je vooral zou moeten volgen via de telefoonschermpjes voor je waarmee gefilmd wordt, alles ging op een enkeling netjes weg na een paar seconden of een enkele foto; één van mijn anders grootste ergernissen. Paul speelde de hits waarvan hij wist dat het publiek ze wilde horen, afgewisseld met nummers van zijn laatste album die goed in het geheel opgingen; precies waar iedereen voor kwam. Ook had hij niet de arrogantie enkel een begintune in te zetten om vervolgens het publiek het gehele nummer te laten zingen, wt natuurlijk makkelijk had gekund met Yesterday of Let it Be (en kijkend naar Robbie Williams zijn Angels of Wonderwall van Oasis had hij er nog mee weggekomen ook).
Noem me een oud wijf dat ik het vervelend vind €100 te betalen voor één grote egotrip van artiesten die live niet klinken zoals zou moeten en waarbij alleen het blik achtergrondzangeressen wat de show opleukt daadwerkelijk kan zingen; wat mij betreft kan iedere artiest wat van Paul McCartney leren. Hij kreeg me immers zelfs zover dat ik het hele “let me hear you say eeeyoooo” stuk vol enthousiasme meedeed, en dat lukte zelfs de Backstreet Boys vijftien jaar geleden niet…
17 gedachten over “Wat andere artiesten van Paul McCartney kunnen leren (en wij van de bezoekers)”
Reacties zijn gesloten.