“En….???” Ik keek hem verwachtingsvol aan; “hebben we nu een relatie?”
Mijn crush schoof ongemakkelijk heen en weer.
“Euhhh…ja. Ja dat is goed.”
Ik was zestien, en hopeloos verliefd. Hij was dat zeker niet, maar had me -vermoedelijk uit verveling- toch meegenomen naar de film, waarna we -vermoedelijk omdat dat nu eenmaal is wat je doet als je een jaar of 16 bent- zoenden; voor mij het startschot van een relatie in al mijn 16-jarige naïviteit. Twee weken later werd ik voor de eerste én enige keer in mijn leven gedumpt (via de telefoon. Ik kan het de arme jongen nauwelijks kwalijk nemen, ik was inmiddels op het punt beland dat ik hem smsjes als “ik hou zovéééééééééééél van je” stuurde). Hij leerde ongetwijfeld de les dat het niet handig is je in een relatie te laten pushen, ik leerde de algemene omgangsvormen in relatieland; na één date heb je geen relatie.
Flash forward naar 2013; stel je een saaie kantooromgeving voor, met saaie werkzaamheden op een saaie dinsdagmiddag. Er was nog net geen engelengezang te horen toen hij binnenstapte, maar in mijn herinnering is dat dan ook het enige dat ontbreekt.
“Ik ga zijn baby’s dragen”, sprak ik tegen mijn net zo verveelde collega “ik ga zijn baby’s dragen en met hem trouwen”. Met gefronste wenkbrauwen keek ze hem na.
“Dan zou ik er maar eens werk van maken” sprak ze, nadat hij uit beeld was verdwenen.
Dat deed ik. En hij ook. Maar zoals we allemaal weten gaat het er gewoon tergend langzaam aan toe als je de ongeschreven regels van het krijgen van een relatie volgt.
Zo niet bij de Undateables. Het programma van BNN portretteert mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking die op zoek zijn naar de liefde. De mensen met een lichamelijke beperking leggen een soortgelijk pad als ieder ander af, maar de mensen met een verstandelijke beperking duidelijk niet; er is een doel, en dat dient bereikt te worden. Liefst dezelfde dag.
Neem nu Joris en Margot; beiden het syndroom van Down, beiden uit op stevige verkering -met elkaar. Direct na de eerste ontmoeting tussen de twee tortelduifjes werd er al heftig gekust; toen moest die eerste date nog volgen. Tijdens de date val je van de ene “waarom doen we dit niet meer???” (buigen!!! ze buigen voor elkaar!!!) in de andere (hij schuift haar stoel aan!), tot het moment daar is; Margot is going to talk business
“wil je verkering met me?”
Het meisje van zestien in me springt op, trauma’s drijven boven; “neeeee Margot! te snel! Hij gaat je dumpen via de telefoon!”
“Even wachten tot na het toetje” zegt Joris dan ook. Ik knik. Ziejewel, hij raakt ook in paniek.
Na het toetje smoest hij wat met de datecoach om vervolgens weer terug te komen en zijn lepel op de grond te kletteren. Hij neemt plaats op die ene knie -de houding die ik ook zag bij vriend, maar pas na dik 2,5 jaar….- en stelt de vraag der vragen;
“zullen we nu al gaan trouwen, samen?”
Margot knikt. “Ja hoor”, en neemt met een grote glimlach een hap van haar ijsje.
De tijdddddddd die ik me had kunnen besparen! Eerst de pijniging van het regelen van de date (elkaars Facebookberichten liken, praten met ekaar via Messenger, uitwisselen nummers, excuses verzinnen om elkaar te zien…) om vervolgens de dans van de officiële verkering te krijgen (“hoe zal ik je straks voorstellen aan mijn vrienden?”) en dan de éllende van iemand tot een aanzoek te pushen; ik heb het bepaald niet makkelijk gehad. Had ik me gewoon aan het schema van Margot en Joris gehouden dan had ik direct toen al op kantoor dat aanzoek kunnen poppen en hadden er nú al drie kindjes kunnen rondhupsen.
Fuck rustig aan doen; misschien zat dat meisje van zestien er niet eens zo heel veel naast.
